عیب یابی گیم بوی میکرو (Game Boy Micro) نینتندو

/۰ دیدگاه /در /توسط

عیب یابی گیم بوی میکرو (Game Boy Micro) نینتندو

 

  • مشکلات صفحه نمایش

ترک خوردگی صفحه

گیم بوی میکرو از صفحه قابل تعویض دارای پنجره پلاستیکی استفاده می کند که بر روی صفحه LCD سیستم قرار می گیرد.اگر LCD بدون نقص است، و فقط کاور پلاستیکی شکسته شده است، در اینصورت سیستم خدمات مشتری نینتندو را برای تعمیرات ارسال نمی کند. میکرو بوی بازی دارای دو صفحه اضافی است که می توان از آنها استفاده کرد. متاسفانه، نینتندو صفحات جایگزین را نمی فروشد.

 

ظاهر شدن خطوط بر روی صفحه در زمان بازی

اگر در طول بازی خطوطی بر روی صفحه ظاهر شد، این احتمال وجود دارد که قطعاتی که تصویر را ایجاد می کنند آسیب دیده باشند. این مورد در صورتی اتفاق می افتد که صفحه میکرو بوی بازی افتاده باشد و یا ضربه دیده باشد. اگر صفحه این خطوط را از طریق تصویر بازی نشان دهد، در اینصورت دستگاه باید تعمیر شود. ضمانت نینتدو شامل آسیب فیزیکی (هر گونه صدمه ناشی از سقوط یا ضربه) نمی باشد. اگر گیم بوی نیاز به تعمیر/ تعویض بموجب آسیب فیزیکی داشته باشد، و ضمانت نیز هنوز دارد، با بخش خدمات مشتری نینتندو تماس بگیرید.

 

ایجاد ترک هایی بر روی صفحه

مشابه با صفحه ترک خورده، آسان ترین راه برای حل این مشکل اینست که کاور صفحه پلاستیکی را تعویض کرد. با اینحال اگر ترک هایی بر روی نمایشگر LCD وجود دارند در اینصورت باید تعویض شود. طبق گفته نینتدو، هر گونه آسیب به نمایشگر LCD شامل آسیب فیزیکی شده و تحت ضمانت نمی باشد. با خدمات مشتری تماس گرفته و درخواست گیم بوی دیگری کنید.

 

صفحه تاریک است

اگر صفحه گیم بوی میکرو تاریک است، ساده ترین راه تغییر روشنایی صفحه می باشد. برای اینکار، دکمه L در لبه بالا و چپ میکرو بوی را نگهداشته و سوئیچ صدا/ روشنایی را بالا یا پایین برده تا اینکه تصویر مشاهده شود. همچنین اگر گیم بوی را در روشنایی بازی می کنید، روشنایی صفحه را کم کنید. اگر هیچیک از این موارد به حل مشکل کمک نکنند در اینصورت باید یم بوی را تعمیر کرد. با خدمات مشتری نینتندو تماس گرفته تا گزینه های احتمالی تعمیر را نشان دهد.

 

  • مشکلات بازی

بازی شروع نمی شود

فقط بازی های پیشرفته گیم بوی در گیم بوی میکرو اجرا می شوند. گیم بوی اصلی، پاکت گیم بوی و گیم بوی کالر اجرا نمی شوند. گیم پک را کاملا وارد کنید. گیم بوی را خاموش نموده و گیم پک را ازنظر وجود کثیفی بررسی کنید. کارتیج را با لوگوی بازی در و جدا از صفحه وارد نموده و کارتریج را فشار دهید تا اینکه کاملا در جای خود قرار بگیرد.

 

  • مشکلات باتری

دکمه های شروع و انتخاب قرمز هستند

دکم های شروع و انتخاب زمانی قرمز می شوند که برق سیستم پایین باشد. دستگاه را قبل از استفاده شارژ کنید بویژه اگر که روشنایی صفحه یا صدا تغییر کرده باشد. علائم  LED دکمه شروع و انتخاب زمانی آبی است که دستگاه کاملا شارژ باشد. اگر LED ها پس از شارژ ۲ و نیم ساعته هنوز قرمز هستند، از آداپتور AC دیگری استفاده کنید تا مطمئن شوید که مشکل از آداپتور است.

 

دکمه های شروع و انتخاب روشن نمی شوند

اگر بتری شارژ دارد، LED ها زمانی که دستگاه به اداپتور AC متصل است روشن نمی شوند. بازی را بدون اداپتور AC به مدت ۱۰ ۱۵ دقیقه اجرا کرده، سپس آداپتور AC را وصل کرده و تست کنید که چراغ ها روشن هستند. دستگاه برقی دیگری را به خروجی متصل کرده و متوجه شوید که مشکل از خروجی است.

 

شارژ تا درصدی که باید باشد تمام می شود

باتری را تقریبا ۱۰ ساعت شارژ کنید. اگر باتری سریعا تمام می شود، پس باتری ممکن است به پایان چرخه عمر خود (حدود ۵۰۰ شارژ) رسیده باشد. علائم آسیب فیزیکی آداپتور AC را چک کنید (مانند کیس پلاستیکی شکسته، سیم های منقطع). اگر هیچ آسیبی وجود ندارد، باتری را تعویض کنید. آداپتور AC را از دیوار قطع کرده و چک کنید که برق به سرعت خاموش می شود. این مورد درصورتی مشخص می شود که مشکل ناشی از باتری قابل شارژ یا چیز داخلی در گیم بوی میکرو باشد.

 

  • مشکلات صدا

کیفیت صدای یک بازی بد است

اگر مشکل کیفیت صدا فقط در یک بازی وجود دارد، به لیست بازی های خاص نینتندو مراجعه کرده که مشکلات رایج گیم بوی میکرو را نشان می دهد.

 

هیچ صدایی از گیم بوی شنیده نمی شود

صدای گیم را تنظیم کنید. در لبه چپ دستگاه، سوئیچ “صدا/ روشنایی” را زده تا اینکه صدا در سطح موردنظر تنظیم شود.

 

هدفون کار نمی کند

مطمئن شوید که جک هدفون کاملا در پورت هدفون قرار گرفته است. گر صدا از اسپیکر میکرو خارج می شود، هدفون دیگری را امتحان کنید. اگر دومین هدفون نیز کر نمی کند پس مشکل می تواند از گیم بوی باشد که باید تعمیر شود.

 

  • مشکلات دکمه

دکمه های چسبناک

اگر دکمه ها پس از فشار دادن چسبناک شدند، انها را تمیز کرده تا اینکه هیچ کثیفی یا ذراتی در حفره های آن وجود نداشته باشد. اگر مشکل همچنان وجود داشت، دکمه ها ممکن است شکسته شده باشد و یا قابل استفاده نیستند. در این مورد، دکمه ها باید تعویض شوند.

کاربرد مادربردهای کامپیوتر

/۰ دیدگاه /در /توسط

مادربردهای کامپیوتر

مادربرد مرکز کنترل کامپیوتر است. هر پردازشگر قطعه، حافظه، درایوها، کارت ها، و حتی منبع برق به مادربرد متصل بوده و با آن کنترل می شوند. مادربرد، کامپیوتر را تعیین می کند.

تعویض مادربرد بسیار پیچیده بوده و ارتقای آن زمان بر است، زیاد چیزهای زیادی به آن وصل است. دلایل خوب زیادی برای تعویض مادربرد وجود دارند ازجمله:

  • مادربرد اصلی خراب شده است.
  • ویژگی های اضافی مانند ATA سریالی، USB 2.0، سفت افزار، پشتیبانی از هارد دیسک های بالاتر از ۱۲۸ گیگابایت یا شیار ویدئویی PCI اکسپرس که مادربرد اصلی ارائه نمی دهد.
  • شما خواستار ارتقای پردازشگر بوده اما مادربرد اصلی از این نوع و سرعت پردازشگری که می خواهید نصب کنید پشتیبانی نمی کند.
  • شما می خواهید حافظه اضافی نصب کنید، اما نوع حافظه استفاده شده با مادربرد دیگر در دسترس نبوده و یا بسیار گران است.
  • مادربرد یکی از میلیون ها مادربردهایی است که با خازن های معیوب ساخته شده و بنابراین ممکن است بدون هشدار خراب شود. شکل ۱۴ یک ردیف از ۶ خازن سالم را بر روی مادربرد K8N-E دلوکس ایسوس نشان می دهد. اگر اینها بر روی مادربرد به شکل متورم بوده و یا از مایعی نشت کنند، مادربرد بزودی خراب می شود.

اگر مادربرد خراب است، هیچ گزینه ای غیر از تعویض آن وجود ندارد. اگر هدف شما تعمیر سیستم باشد، احتمالا می توانید مادربرد مناسبی به قیمت ۵۰ تا ۷۵ دلار را پیدا کنید که پردازشگر و حافظه فعلی را می پذیرد مگر اینکه سیستم قدیمی باشد.

حتی اگر مادربرد فعلی کاملا کار می کند، دلایل زیادی برای تعویض آن وجود دارد. نصب مادربرد جدید می تواند سیستم را کاملا جدید کند، و نصب BIOS و چیپ ست جدید نیز از تمامی جدیدترین استانداردها پشتیبانی می شود. حتی اگر بخواهید پردازشگر و حافظه را همزمان تعویض کنید، باید حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ دلار پرداخت کنید.

چگونه مادر برد خود را انتخاب کنیم؟

/۰ دیدگاه /در /توسط

انتخاب مادربرد

دو ویژگی اصلی مشخص می کند که آیا مادربرد برای ارتقای سیستم خاص مناسب است:

 

عامل شکل

عامل شکل مادربرد به اندازه فیزیکی آن، نصب محل سوراخ ها، و سایر عواملی اشاره می کند تا تشخیص داده شود که آیا مادربرد مجهز به کیس خاصی است. اکثر کامپیوترهایی که از سال ۱۹۹۵ ساخته شده اند از عامل شکل ATX به اصطلاح ATX کامل یا، عامل شکل میکرو ATX به اصطلاح ATX استفاده می کنند. مادربرد میکرو ATX مجهز به کیس میکرو ATX و یا کیس ATX است؛ مادربرد ATX فقط مجهز به کیس ATX می باشد. شکل ۲-۴ مادربرد میکرو ATX در سمت چپ، و مادربرد بزرگ ATX در سمت راست را نشان می دهد.

اگر کیس فعلی شامل مادربردهای میکرو ATX یا ATX باشد و منبع برق سازگار داشته باشد، در اینصورت ارتقای مادربرد با برداشتن مادربرد قدیمی و تعویض آن با مادربرد جدید یک موضوع ساده است. بعضی از سیستم ها در ابتدا ارزان بوده و دستگاه های گسترده نیز از منابع برق/ مادربردهای جانبی غیر استاندارد استفاده می کنند. اگر چنین مادربردی سیستم را رد کند، در اینصورت سیستم مدتی با عنوان کالای قرضه خوب می باشد.

 

نوع سوکت پردازشگر

پردازشگرهای مدرن از طریق سوکت پردازشگر به مادربرد وصل می شوند. پردازشگر دارای صدها پین است که باید در حفره های واقع در سوکت پردازشگر قرار بگیرند. شکل ۳-۴ سوکت mPGA478 را نشان داده، که پردازشگر کلرون (Celeron) یا اینتل پنیتوم ۴ را می پذیرد. سوکت های طراحی شده برای قبول سایر پردازشگرها نیز مشابه هستند اما شماره و موقعیت حفره های آنها فرق دارند.

اکثر سوکت های پردازشگر فعلی از اهرم ZIF (اهرم نیروی درج صفر) برای محکم شدن پردازشگر در سوکت استفاده می کنند. این اهرم، که در لبه راست سوکت واقع است، برای نصب پردازشگر تعیین شده است. اهرم باعث برداشتن نیروی استحکام داخل سوکت شده، و به پردازشگر اجازه می دهد تا بدون فشار در محل خود قرار بگیرد. پس از قرارگیری پردازشگر در سوکت، اهرم ZIF پایین آمده و پردازشگر گیر می کند و تماس الکتریکی بین پین های پردازشگر و اتصالات سوکت ایجاد می شود.

جدول ۱-۴ سوکت های پردازشگر را لیست کرده است که در سیستم های جدید استفاده شده اند. سیستمها براساس سوکت های پردازشگر بصورت شیار A، شیار ۱، و سوکت ۴۲۳ قابل ارتقا نیستند زیرا مادربردها و پردازشگرها دیگر با این سوکت ها در دسترس نمی باشند. ارتقای مادربرد و پردازشگر مدنظر نیست مگر اینکه هر دو تعویض شود؛ هنوز نصب حافظه بیشتر، تعویض درایوها، و سایر ارتقاها برای چنین سیستم هایی عملی می باشد.

 

سیستم هایی که از یکی از سوکت ها استفاده می کنند با عنوان سوکت های A، ۴۷۸، و ۷۵۴ از گزینه های ارتقای خوب هستند. اگرچه پردازشگرها و مادربردها دیگر تحت توسعه فعال سوکت های پردازشگر نیستند، مادربردهایی که از این سوکت ها استفاده کرده معمولا در دسترس بوده، همچنانکه پردازشگرها مجهز به لامپ های جدید برای سوکت های قدیمی هستند.

 

انتخاب مادربرد

بدلیل اینکه سیستم تحت کنترل مادربرد است، در انتخاب آن باید دقت کرد. مادربرد انتخابی تشخیص می دهد که چه پردازشگرهایی پشتیبانی می شوند، سیستم چقدر و چه نوع حافظه ای را استفاده نموده، چه نوع آداپتورهای ویدئویی می توانند نصب شوند، سرعت پورت های ارتباطاتی چقدر بوده و بسیاری از ویژگیهای کلیدی سیستم نیز مطرح می شوند. علاوه بر انتخاب عامل شکل درست و سوکت پردازشگر، که ضروری هستند، از راهنمایی های زیر در زمان انتخاب مادربرد استفاده نمایید:

 

انتخاب چیپ ست راست

چیپ ست همانند دستیار اجرایی پردازشگر عمل می کند. از تمام عملکردهای فرعی را محاسبه پردازشگر را انجام داده مراقبت می کند.

چیپ ست تشخیص می دهد کدام پردازشگرها و چه نوع حافظه ای پشتیبانی شده، و همچنین کدامیک از دو استانداردهای آداپتور ویدئو، AGP یا اکسپرس PCI، مادربرد را پشتیبانی می کنند. همچنین چیپ ست تشخیص می دهد کدام ویژگی مانند USB 2.0، ATA سریالی، صوت و تصویر و شبکه یابی در دسترس هستند. چیپ ست ازنظر عملکرد، ویژگیها، سازگاری و پایداری بسیار متفاوت هستند. جدول ۲۴ چیپ ست هایی را لیست می کند که با نوع سوکت پیشنهاد می شوند.

 

  • اگر مادربرد خراب تعویض شده و از پردازشگر فعلی استفاده می کنید، در اینصورت باید مادربردی انتخاب شود که سوکت درستی داشته باشد و از یکی از چیپ ست های پیشنهادی استفاده نمایید. اگر آداپتور ویدئو/ و حافظه فعلی بسیار قدیمی هستند، باید با مادربرهای تعویضی سازگار باشند.
  • در زمان خرید پردازشگر جدید AMMD، مادربرد nForce3 سوکت ۹۳۹ (برای ویدئوی AGP) و یا مادربرد nForce4 (برای ویدئوی اکسپرس PCI) را انتخاب کنید.
  • در زمان خرید پردازشگر جدید اینتل، سوکت ۷۵۵ مادربرد را انتخاب کرده که از چیپ ست سری ۹۵۵ یا ۹۴۵ استفاده کرده تا از نوع کارت ویدئویی که نصب شده است پشتیبانی کند.

 

چیپ ست های AMD و پردازشگرهای اینتل توسط شرکتهای مختلف مانند VIAG و Sis ساخته شده اند، اما عملکرد و سازگاری این چیپ ست های جایگزین مطلوب نمی باشند. مادربردها براساس چیپ ست های NVIDIA و اینتل بسیار گرانتر از مادربردهای مبتنی بر چیپ ست های جایگزین بوده اما هزینه اضافی کمتری دارند.

 

مادربرد باید از پردازشگر موردنظر پشتیبانی کند

بدلیل اینکه مادربرد از پردازشگر خاصی پشتیبانی می کند این بدان معنا نیست که تمام اجزای آن پردازشگر پشتیبانی می شوند. برای مثال، بعضی از مادربردها از پردازشگر پنتیوم ۴ اما فقط مدلهای آهسته تر پشتیبانی می کنند. سایر مادربردها از پنیتوم ۴s سریع پشتیبانی کرده اما پنتیوم ۴s آهسته تر یا کلرون ها را شامل نمی شود. بطور مشابه، بعضی از مادربردها از آلتون با ۲۰۰، ۲۶ یا ۳۳۳ مگاهرتز FSB پشتیبانی کرده اما از ۴۰۰ مگاهرتز FSB پشتیبانی نمی کنند.

 

انتخاب بُرد با سرعت باس هاست انعطاف پذیر

مادربردی باید انتخاب شد که حداقل از تنظیمات فعلی پشتیبانی کرده و طول برد نیز باید مدنظر قرار بگیرد. برای مثال، اگرچه کلرون سوکت ۴۷۸ FSB 400 مگاهرتز نصب می شود، مادربردی باید انتخاب شود که از پردازشگرهای پنتیوم ۴ با سرعت های FSB 800 و ۵۳۳ مگاهرتز پشتیبانی کند. بطور مشابه، اگرچه ابتدا آلون FSB قدیمی ۲۶۶ مگاهرتز نصب می شود، مادربردی باید انتخاب شده که از طیف کاملی از سرعتهای FSB آلتون ۲۰۰، ۲۶۶، ۳۳۳ و ۴۰۰ مگاهرتز پشتیبانی کند. بردهایی که طیف کاملی از سرعتهای باس هاست دارند، انعطاف پذیری بیشتری داشته اگر که بعدا مایل به آپدیت پردازشگر باشید.

 

بُرد باید از نوع و میزان حافظه مورد نیاز پشتیبانی کند

هر مادربردی که خریداری شده باید از ماژولهای حافظه فعلی پشتیبانی کند، مانند PC3200 DDR-SDRAM یا DDR2 DIMMs. مادربرد دارای تعدادی از شیارهای حافظه بوده و ممکن است بیان شود که ماژول های حافظه را در اندازه خاصی می پذیرد اما بدین معنا نیست که لزوما می توانید بزرگترین ماژول پشتیبانی شده را در تمام شیارهای حافظه نصب کنید. برای مثال، مادربد ممکن است  شیار حافظه داشته و ۵۱۲ مگابایت DIMMs را بپذیرد اما ممکن است بتوان از ۴ شیار تنها در صورتی استفاده کرد که ۲۵۶ مگابایت DIMMMs نصب شود. سرعت حافظه نیز مدنظر است. برای مثال، مادربرد خاص ممکن است از ۳ یا ۴ ماژول PC2700 و فقط دو ماژول PC3200 پشتیبانی کند.

در سیستم چندمنظوره، پشتیبانی از ۱ گیگابایت رم قابل قبول است. در سیستمی که از وظایف گسترده حافظه مانند گرافیک حرفه ای، مدیریت پایگاه داده یا محاسبات علمی پیچده استفاده می شود، مادربرد از حداقل ۲ گیگابایت رم پشتیبانی می کند.

 

مادربرد از نوع ویدئوی مورد استفاده پشتیبانی می کند

مادربردها ازنظر ایجاد ویدئو متفاوت هستند. بعضی از مادربردها یک آداپتور ویدویی تعبیه شده را ارائه کرده و کارت آداپتور ویدئویی جداگانه ای را نصب نمی کند. سایر مادربردها یک ویدئوی تعبیه شده را ارائه کرده، همچنین شیار خاصی را نیز ایجاد کرده که کارت آداپتور ویدئویی اکسپرس PCI یا AGP مستقل ار می پذیرد. هنوز بعضی از مادربردها هیچ ویدئوی تعبیه شده ای را بجز شیار اکسپرس PCI یا AGP ایجاد نکرده تا کارت آداپتور ویدئویی جداگانه ای را بپذیرد.

 

چک کردن مستندات، پشتیبانی و آپدیت

قبل از انتخاب مادربرد، مستندات و پشتیبانی موجود و همچنین آپدیت درایو و BIOS نیز باید چک شوند. بعضی از افراد فکر می کنند که مادربردی که دارای چندین چفت و آپدیت است باید مادربرد خرابی باشد. آزادسازی آپدیت و چفت نشان می دهد که سازنده بطور جدی پشتیبانی می کند.

 

انتخاب درست سازنده

سازندگان ازنظر کیفیت مادربردهایی که تولید می کنند فرق دارند. بعضی از سازندگان مانند اینتل و ایسوس فقط مادربردهای درجه یک را تولید می کنند (بدین دلیل، بطور جدی استفاده از مادربردهای اینتل یا ایسوس برای پردازشگرهای اینتل و مادربردهای ایسوس برای پردازشگرهای AMD مطرح می شود). سایر سازندگان مادربردها را با کیفیت های متفاوت تولید می کنند، برخی کیفیت خوب و برخی کیفیت بد دارند.

مسائل پیش روی برای انتخاب مادربرد مهم هستند. اما ویژگیهای دیگری برای مادربرد وجود دارند که باید بخاطر سپرد. بعضی از آنها ممکن است برای برخی کاربران مهم باشند. این ویژگیها عبارتند از:

 

تعداد و نوع شیارهای انبساطی

هر مادربرد دارای شیارهای انبساطی است اما مادربردها ازنظر تعداد شیارهایی که ایجاد می کنند و چه نوع شیارهایی دارند فرق دارند:

 

شیارهای PCI

یش از یک دهه است که شیارهای PCI (اتصال مولفه محیطی) از نوع استانداد شیار انبساطی می باشند. شیارهای PCI کارتهای انبساط مانند آداپتورهای LAN، کارتهای صدا و غیره را می پذیرند و ویژگیهای مختلفی را در سیستم اضافه می کنند. شیارهای PCI در ورژن های ۳۲ بیت و ۶۴ بیت در درسترس هستند هرچند شیارهای PCI 64 بیت نیز فقط در مادربردهای سرور وجود دارند.

 

شیار ویدئو

مادربرد ممکن است دارای هیچ، یک یا دو شیار کارت ویدئویی مشخص داشته باشد. اگر شیار ویدئو وجود داشته باشد، ممکن است اکسپرس PCI (PCIe) یا AGP باشد، که سازگار نبوده اما هدف مشابهی دارد. نوع شیار ویدئو به نوع کارت ویدئویی که نصب شده است اشاره می کند. آداپتورهای ویدئویی AGP هنوز محبوب بوده و بطور وسیع در دسترس هستند، اما اکسپرس PCI یک شیار ویدئویی غالب و سریع است. خرید مادربرد AGP تنها در صورتی امکان دارد که آداپتور AGP وجود داشته باشد. در غیر اینصورت، مادربرد با یا بدون ویدئوی تعبیه شده را خریداری کنید که شیار ویدئویی x16 اکسپرس PCI را ایجاد می کند. مادربردی که ویدئوی تعبیه شده را ایجاد کرده و شیار ویدئویی مجزا ندارد خریداری نکنید.

شیارهای اکسپرس PCI

بسیاری از مادربردهای دارای شیار ویدئویی x16 اکسپرس PCI نیز یک یا چند شیار انبساطی چند منظوره x1 اکسپرس PCI را معمولا با یک یا دو شیار انبساطی PCI ایجاد می کنند. در آینده، شیارهای x1 اکسپرس PCI نسبتا بلااستفاده بوده زیرا کارتهای انبساطی اندکی وجود دارند که مجهز به آنهاست. با اینحال، همچنانکه کارتهای ویدئویی x16 اکسپرس PCI بر AGP غالب هستند، احتمالا PCI به تدریج از بین رفته و کارتهای انبساطی x1 اکسپرس PCI رایج می شوند.

مادربردهای ATX AGP دارای ۵ یا ۶ شیار PCI هستند. مادربردهای ATX PCIe یک یا دو شیار PCIe x1 را با یک یا دو شیار PCI جایگزین می کنند. مادربرد microATX از هر نوع، دو یا سه شیار کمتر از مادربرد کامل ATX ایجاد می کند. سالها پیش، بسیاری از کامپیوترها تقریبا تمام شیارهای مجهز خود را داشتند.

امروزه، با توجه به عملکردهای یکپارچه بر روی مادربردها، کامپیوترها به یک یا دو شیار مجهز بوده بنابراین تعداد شیارهای موجود بسیار مهمتر از آنچیزی است که استفاده می شود.

 

گارانتی

مادربردها معمولا یا کار می کنند یا خیر. اگر مادربرد پس از خارج شدن از جعبه با مشکل مواجه بود بنابراین در شرایط عملی، سیاست برگشت فروشنده بسیار مهمتر از سیاست گارانتی سازنده است. برای تعویض مادربردهای DOA به فروشنده مراجعه کنید.

 

پورت ها و کانکتورها

مادربرد باید ۴ پورت USB 2.0 یا بیشتر داشته باشد، البته ۶ یا ۸ پورت بهتر است و همچنین رابط هارد دیسک سریعتر یا ATA/100 نیز باید داشته باشد. مادربرد باید حداقل دو کانکتور ATA سریالی ایجاد کند، و ۴ کانکتور بهتر است (بعضی از مادربردهای دارای ۴ کانکتور SATA شامل فقط یک رابط ATA موازی است که قابل قبول می باشد). همچنین یک پورت سریالی، پورت موازی EPP/ECP، پورت کیبورد PS/2، پورت موس PS/2 و رابط FDD دارد.

 

صدای تعبیه شده، ویدئو و LAN

بعضی از مادربردها شامل آداپتورهای LAN، ویدئو، صدای تعبیه شده دارند. در گذشته، این مادربردها اغلب برای سیستمهای پایین طراحی می شدند و ارزان بوده و نسبتا از مولفه های ویدئویی و صوتی استفاده می کردند. اما امروزه بسیاری از مادربردها شامل آداپتورهای LAN، ویدئو، صدا بوده و کم هزینه هستند. در صورت خرید این مادربردها، مطمئن شوید که دستگاه های تعبیه شده می توانند غیرفعال شوند اگر که بخواهید بعدا اداپتورهای تعبیه شده را با بهترین قطعات تعویض کنید.

مشخصات فنی و ظاهری مادربرد

/۰ دیدگاه /در /توسط

مادربرد

مادربرد بسیار پیچیده است و دارای قطعات و اتصالات زیادی می باشد. برای شروع، ابتدا نمودار بلوک چیپ ست را بررسی کنید. شکل ۴-۴ قطعات اصلی و عملکردهای چیپ ست اینتل ۹۵۲XE را نشان می دهد (سایر چیپ ست های مدرن مشابه هستند). چیپ ست ۹۵۲XE از دو چیپ فیزیکی استفاده می کند. چیپ پل شمالی، که اینتل آن را MCH (شبکه کنترل حافظه) می نامد، جعبه آبی با برچسب ۸۲۹۲۵X MCH است. MCH ارتباطات بین پردازشگر، حافظه و آداپتور ویدئویی اکسپرس PCI را هماهنگ می کند. MCH کانال های پهنای باند بسیار بالایی را ایجاد می کند: ۶٫۴ گیگابایت/ ثانیه بین پردازشگر و MCH؛ ۸٫۰ گیگابایت/ ثانیه بین MCH و اداپتور ویدئو، و ۸٫۵ گیگابایت/ ثانیه بین MCH و حافظه.

چیپ پل جنوبی، که اینتل آن را ICH (شبکه کنترل I/O) می نامد، جعبه آبی با برچسب ICH6RW است. ICH دارای عملکردهای ورودی/ خروجی است که با داده های کمتری نسبت به پردازشگر، حافظه، و کانال های ویدئویی کار می کند. این کانال ها شامل ۴ پورت ATA سریالی ۱۵۰ مگابایت/ ثانیه، ۶ شیار PCI با پهنای باند ۱۳۳ مگابایت/ ثانیه، ۸ پورت USB 2.0 با ۶۰ مگابایت/ ثانیه پهنای باند و ۴ شیار x1 اکسپرس PCI 500 مگایابت/ ثانیه می باشد. همچنین ICH دارای عملکردهایی مانند صدای تعبیه شده، رابط با BIOS سیستم، و شبکه بی سیم است.

اشکال ۴۵a و ۴۵b این ویژگیهای چیپ ست را با طرح اولیه قطعه بر روی مادربرد واقعی نشان می دهند. از مادربرد اینتل D925XECV2 استفاده می شود، اما مادربرد جدید دارای ویژگی ها و طرح مشابهی است. هیچیک از این قطعات بر روی تمام مادربردها وجود ندارند و موقعیت دقیق بعضی از قطعات ممکن است فرق داشته باشد.

سمت چپ و پشت مادربرد، شکل ۶-۴، تحت تسلط شیارهای انبساطی با دو جفت شیار سفید PCI است که شیارهای x1 اکسپرس PCI را به شیار آداپتور ویدئویی x16 مشکی اکسپرس PCI در سمت راست عقب متصل می کند. کانکتور زرد در مرکز بالا یک کانکتور صوتی پنل جلویی با چیپ کدکس صوتی در سمت چپ بالا است. چیپ کنترل اترنت گیگابایت بین دو حفره پایه در سمت رراست بالا قابل مشاهده است. شیه گرد زیر شیارهای x1 اکسپرس PCI یک اسپیکر سیستم است. چیپ بزرگ در مرکز پایین یک کنترل کننده سفت افزار است، و دو کانکتور آبی در سمت راست آن نیز از کانکتورهای رابط سفت افزار پنل جلویی است.

سمت راست و پشت مادربرد، شکل ۷-۴، تحت تسلط سوکت پردازشگر (سمت راست پایین)، سینک حرارتی برای چیپ پل شمالی (سمت چپ پایین)، و نمای بالای پنل عقب I/O (بالا) می باشد. یک گروه از ۳ کانکتور سفید در سمت چپ بالا، از چپ به راست، شامل کانکتور فن کیس پشت، کانکتور برق جایگزین استفاده شده برای جریان اضافی در مادربرد است اگر که منبع برق دارای کانکتور برق اصلی ۲۰ پین بجای کانکتور ۲۴ پین و کانکتور برق ATX12V باشد. کانکتور فن CPU در گوشه راست پایین تصویر قابل مشاهده است.

 

شکل ۸-۴ کانکتورهای پنل I/O پشت را نشان می دهد. کانکتورهای کیبورد و موس PS/2 در سمت چپ قابل مشاهده می باشند. دومین گروه از کانکتورها شامل پورت موازی (LPT) در بالا و پورت سریالی ۹ پین در سمت چپ پایین است. در سمت راست پایین این گروه، پورت های صوتی دیجیتالی (مربع) نوری و هم محور (گرد) وجود دارند. سومین گروه از کانکتورها شامل تمامی کانکتورهای صوتی است که می توانند برای عملکردهای مختلف پیکربندی شوند. چهارمین گروه کانکتورها دارای کانکتور سفت افزار در بالا، با دو کانکتور USB 2.0 در زیر می باشد. پنجمین گروه کانکتورها دارای کانکتور اترنت گیگابایت در بالا، با بیش از دو کانکتور USB 2.0 در زیر آن می باشد.

سمت چپ و جلوی مادربرد در شکل ۹-۴ نشان داده می شود. شی گرد در سمت راست پایین، باتری نام دارد. چیپ بزرگ در سمت چپ آن شامل شبکه سفت افزار (FWH)، با بلوک جامپر پیکربندی نصب BIOS نارنجی در زیر آن است. شی سفید در سمت چپ بلوک جامپر نیز شامل کانکتور برق فن کیس جلویی است. بالای کانکتور برق نیز چیپ ماژول پلتفرم مطمئن (TPM) و یک گروه از ۴ کانکتور رابط ATA سریالی در سمت چپ چیپ TPM  کانکتور برق قرار دارند. شی نقره ای بزرگ در مرکز راست نیز سینک حرارتی با چیپ پل جنوبی ICH6 است. کانکتور مشکی پین هدر در سمت چپ سینک حرارتی پل جنوبی نیز یک کانکتور USB پنل جلو، با دومین کانکتور یکسان در زیر آن است. بلوک جامپر چندرنگی در لبه پایین مرکز مادربرد نیز کانکتور پنل جلویی می باشد.

شکل ۱۰-۴ به سمت راست و جلوی مادربرد، با دو شیار حافظه کانال A در بالا و دو شیار حافظه کانال B در زیر آنها اشاره می کند. چیپ بزرگ در سمت راست پایین نیز چیپ کنترل کننده I/O فرعی، با کانکتور سفید برق اصلی ATX در سمت چپ آن است. کانکتور مشکی رابط ATA در لبه چپ و پایین این تصویر، با کانکتور رابط فلاپی دراوی در سمت راست آن می باشد.

چگونه شناسایی مادربرد

/۰ دیدگاه /در /توسط

شناسایی مادربرد کامپیوتر

هنگامی که سایر قطعات سیستم آپدیت می شوند، گاهی اوقات باید به جزئیات مادربرد و چیپ ست های مورد استفاده توجه داشت. وب سایت سازنده و کتابچه مادربرد از منابع اطلاعاتی دقیق هستند که می توان پی برد کدام مادربرد در سیستم نصب شده است. ساده ترین راه برای شناسایی مادربرد و چیپ ست انجام برنامه تشخیصی مانند Everest Home Edition است. شکل ۱۱-۴ برنامه شناسایی مادربرد را با عنوان ASUS A7N8X-VM/400 با ورژن BIOS 1003 به تاریح ۲۰۰۴/۰۶/۰۸ نشان می دهد. شکل ۱۲-۴ چیپ ست را در این مادربرد با عنوان پل شمالی NVIDIA nForce2 IGP با پل جنوبی NVIDIA MCP2 نشان می دهد.

همواره ساده ترین راه امکان ندارد، گاهی اوقات باید کاور را برداشت و مادربرد را با اطلاعات مورد نیاز بررسی کنید، زیرا سازندگان مادربرد محصولات خود را بدون تغییر شماره مدل اصلاح می کنند. برای مثال، اصلاح اولیه مادربرد ممکن است از ماژول های تنظیم کننده ولتاژ (VRMs) استفاده کند که برای ایجاد جریان کافی فقط برای پردازشگرهایی درجه بندی می شوند که در ۲٫۸ گیگا هرتز یا کمتر اجرا می شود. اصلاح جدید این بُرد با شماره مدل مشابه ممکن است VRMs استفاده کند که برای پردازشگرهای بالای ۳٫۸ گیگاهرتز درجه بندی می شود.

شماره اصلاح مادربرد در اصل در برد حک شده و یا بر روی لیبل کاغذی چاپ شده که به برد نزدیک شماره مدل یا شماره سریال چسبیده است. اکثر سازندگان مادربرد اصلاحات خود را با آن نام بیان می کنند. در عوض اینتل سطح اصلاح خود را با عنوان شماره AA (شماره قطعات تغییریافته) نشان می دهد. شکل ۱۳-۴ لیبل مادربرد اینتل D865GLC را با شماره AA C28906403 نشان می دهد.

 

شکل ۱۴-۴ قسمت صفحه سازگاری CPU اینتل را برای مادربرد D865GLC نشان می دهد که حداقل ورژن های BIOS و شماره های AA مورد نیاز برای سازگاری با پردازشگرهای مختلف را نشان می دهد. بررسی شماره AA بیان کرده که مادربرد D865GLC با شماره C28906-403 از پردازشگرهای ویرایش اکستریم پنتیوم ۴ پشتیبانی نمی کند که به حداقل سطح AA C28906 نیاز دارد. صفحات سازگاری CPU را می توان در وب سایت سازنده مادربرد پیدا کرد. اطلاعات آنلاین معمولا جدیدتر از اطلاعات موجود در کتابچه راهنما هستند.

اگر ورژن اولیه BIOS تنها نشانه برای ارتقای پردازشگر باشد، BIOS را می توان به ورژن جدید ارتقا داد. اما اگر سطح اصلاح بُرد بسیار پایین باشد تا از پردازشگر خاصی پشتیبانی کند، تنها گزینه استفاده از پردازشگر دیگری است که تحت پشتیبانی سطح اصلاح بُرد باشد.

چگونه مادربرد خود را تعویض کنیم

/۰ دیدگاه /در /توسط

تعویض مادربرد کامپیوتر

مراحل مورد نیاز برای تعویض مادربرد به ویژگیهای مادربرد و کیس، اتصال قطعات جانبی و غیره بستگی دارد. در شرایط کلی، این روند کاملا ساده اما زمان بر است:

  • تمام کابل ها را قطع کرده و تمام کارت های انبساطی را از مادربرد فعلی بردارید.
  • پیچ های متصل به مادربرد قدیمی و سپس مادربرد را بردارید.
  • اگر از حافظه و یا CPU مجددا استفاده می کنید، آنها را از مادربرد قدیمی برداشته و آنها را در مادربرد جدید نصب کنید.
  • قالب I/O پنل پشت قدیمی را با قالب مجهز به مادربرد جدید تعویض کنید.
  • پست های پایه مادربرد را برداشته و در صورت لزوم نصب کنید و سوراخ های پایه باید مطابق با مادربرد جدید باشند.
  • مادربرد جدید را نصب نموده و آن را با پیچ در محل سوراخ ها محکم کنید.
  • تمام کارت های انبساطی را مجددا نصب و کابل ها را مجددا وصل کنید.

شروع کار

قبل از شروع پیاده سازی، ابتدا از تمام اطلاعات بک آپ بگیرید. هیچ نگرانی در مورد بک آپ ویندوز و اپلیکیشن ها وجود ندارد و در صورت امکان باید از اطلاعات پیکربندی مانند ایمیل، مرورگر و غیره بک آپ گرفته زیرا مادربرد قدیمی را باید با مادربرد جدید تعویض کرده و باید ویندوز و تمام اپلیکیشن ها را مجددا نصب کنید.

تمام کابل ها و دستگاه های خارجی را از سیستم قطع نموده و آن را به میز صاف منتقل کنید. اگر سیستم به تازگی تمیز نشده است، قبل از شروع کار آن را تمیز کنید.

پنل (های) دسترسی را از کیس برداشته، تمام کابل ها را از مادربرد قطع نموده و تمام پیچ های متصل به مادربرد را بردارید. منبع برق را به زمین متصل کنید. مادربرد را اندکی به سمت جلوی کیس حرکت داده، آن را مستقیما بلند کرده و بر روی میز یا سطح غیرهادی دیگری قرار دهید.

آمادگی کیس

محل مادربرد ممکن است پس از برداشتن این قطعه کثیف باشد که در صورت لزوم باید آن را با پاک کننده خلا تمیز کنید.

هر مادربرد دارای قالب I/O پنل پشت است. قالب فعلی باید مطابق با طرح پورت در مادربرد جدید باشد. بهترین روش برای برداشتن قالب I/O بدون صدمه به آن (یا کیس) استفاده از پیچ گوشتی است که باید خلاف قالب از بیرون کیس به آن فشار وارد کرد در حالیکه از انگشت برای حفاظت از قالب از داخل کیس استفاده نموده تا اینکه قالب خارج شود. اگر مادربرد قدیمی هنوز خوب است، قالب قدیمی را برای کاربردهای بعدی نگهدارید.

قابل جدید I/O را با پورت های I/O پنل پشت بر روی مادربرد جدید مقایسه کنید تا مطمئن شوید که یکسان هستند. سپس قالب جدید را فشار دهید تا در محل قرار بگیرد. ابتدا از داخل کیس شروع کرده، لبه های پایین، راست و چپ قالب I/O را مطابق با کیس قرار دهید. زمانی که قالب I/O به درستی قرار گرفت، در امتداد لبه های آن فشار اندکی وارد کنید (شکل ۱۵-۴).

پس از نصب قالب I/O، مادربرد را به دقت حرکت دهید، مطمئن شوید که کانکتورهای پنل پشت بر روی مادربرد در سوراخ های مربوطه خود بر روی قالب I/O قرار گرفته اند. موقعیت سوراخ های پایه مادربرد را با موقعیت پایه کیس مقایسه کنید. مادربرد را در محل قرار داده و قلم نوک تیز را در سوراخ پایه مادربرد وارد کنید تا به درستی در محل خود ثابت شود.

هر قفل برنجی غیرضروری را برداشته و قفل های اضافی را نصب کنید تا اینکه سوراخ پایه مادربرد دارای قفل مربوطه خود باشد. اگرچه قفل ها را می توان با انگشت یا اهرم پیچاند، آسانترین راه استفاده از اهرم ۵ میلیمتری است (شکل ۱۶-۴). قفل ها را با انگشت محکم کرده اما زیاد سفت نکنید.

پس از نصب شدن تمام قفل ها، هر سوراخ پایه مادربرد را ازنظر وجود قفل چک کنید. در نهایت، مادربرد باید در بالای کیس قرار بگیرد (شکل ۱۷-۴)، هر سوارخ پایه باید در زیر آن نصب شود.

 

نصب و محکم کردن مادربرد

اگر پردازشگر و حافظه بر روی مادربرد نصب نشده است، بنابراین قبل از پردازش باید چکاری انجام داد.

مادربرد را همانند شکل ۱۸-۴ بچرخانید. کانکتورهای I/O پنل پشت را به دقت با سوراخ های مربوطه در قالب I/O همتراز کنید و سپس مادربرد را به سمت پشت کیس حرکت داده تا اینکه سوراخ های پایه مادربرد با قفل هایی که در ابتدا نصب کرده اید همتراز شوند. مادربرد را به ارامی به سمت قالب I/O حرکت داده تا اینکه کانکتورهای پنل پشت زیر کلیدهای مربوطه بدون صدمه رسیدن قرار بگیرند. دقت کنید که هیچیک از کلیدها در جک های روی پنل I/O قفل نشوند. پورت های USB می توانند باعث این مشکل شوند و پورت USB با یک کلید اتصال به آن چسبیده شده که ممکن است مادربرد را کوتاه کرده و از راه اندازی سیستم جلوگیری شود.

قبل از محکم کردن مادربرد، کانکتورهای I/O پنل پشت باید با قالب I/O به درستی مطابقت داشته باشند (شکل ۱۹-۴). قالب I/O دارای کلیدهای فلزی است که کانکتورهای I/O پنل پشت را متصل می کند. هیچیک از این کلیدها نباید در کانکتور پورت قرار بگیرد. کلید زمینی باعث قفل پورت شده، آن را بلااستفاده کرده و ممکن است مادربرد را قطع کند.

پس از قرار دادن مادربرد و تطبیق کانکتورهای I/O پنل پشت با قالب I/O، پیچ را از طریق یک سوراخ پایه در قفل مربوطه وارد کنید (شکل ۲۰-۴).

برای قرار دادن مادربرد باید بر روی آن فشار وارد کنید تا اینکه دو یا سه پیچ وارد شود.

اگر همترازی تمام سوراخ ها و قفل ها دشوار است، دو پیچ را در گوشه های مخالف قرار داده اما نباید آنها را کاملا محکم کرد. از یک دست برای فشار دادن مادربرد و تطبیق تمام سوارخ ها با قفل ها استفاده کنید. سپس یک یا دو پیچ را وارد کرده و آنها را کاملا محکم کنید. مادربرد با وارد کردن پیچ ها در تمام قفل ها نصب می شود.

 

اتصال سوئیچ پنل جلو و کابل های نمایشگر

زمانی که مادربرد محکم شد، مرحله بعدی شامل اتصال سوئیچ پنل جلو و کابل های نمایشگر در مادربرد است. قبل از اتصال کابل های سوئیچ جلو، کابل ها را چک کنید. هر کانکتور باید دارای برچسب مانند “برق، تنظیم مجدد، و HDD LED” داشته باشد. (اگر چنین نبوده، باید مسیر هر سیم از پشت تا جلوی کیس را مشخص کرده تا متوجه شد کدام سوئیچ یا نمایشگر به آن متصل است). این توضیحات را با پین های کانکتور پنل جلو بر روی مادربرد تطبیق داده تا مطمئن شده که کابل درست به پین های مناسب متصل است. شکل ۲۱-۴ نقاط اصلی سوئیچ برق، سوئیچ تنظیم مجدد، LED برق و کانکتورهای LED فعال هارد دیسک را نشان می دهد.

  • کانکتورهای سوئیچ برق و سوئیچ تنظیم مجدد قطبی نیستند و می توانند در هر جهتی وصل شوند.
  • LED فعال هارد دیسک قطبی است و باید به سیم زمینی (معمولا مشکی) در پین ۳ و سیم سیگنال (معمولا قرمز یا سفید) در پین ۱ متصل شود.
  • بسیاری از مادربردها دارای دو کانکتور LED برق بوده که یکی کابل LED برق ۲ موقعیتی و دیگری کابل LED برق ۳ موقعیتی را با سیم هایی در موقعیت های ۱ و ۳ می پذیرد. از هر کدام که مناسب است استفاده کنید. معمولا کانکتورهای LED برق دوقطبی هستند و می توانند از LED برق تک رنگی (سبز) یا دو رنگه (سبز/ زرد) پشتیبانی کنند.

زمانی که جهت مناسب هر کابل مشخص شد، سوئیچ برق، سوئیچ تنظیم مجدد، LED برق و LED فعال هارد دیسک را همانند شکل ۲۲-۴ مشخص کنید. تمام کیس ها دارای کابل برای هر کانکتور بر روی مادربر نبوده و تمام مادربردها نیز دارای کانکتور برای هر کابلی که با کیس ایجاد شده نمی باشند. برای مثال، کیس ممکن است دارای کابل اسپیکر بوده اما مادربرد ممکن است اسپیکر داخلی داشته و هیچ اتصالی برای اسپیکر خارجی ندارد. برعکس، مادربرد ممکن است دارای کانکتورهایی با ویژگی هایی ماند کانکتور نفوذ شاسی باشد که هیچ کابلی بر روی کیس وجود نداشته و این کانکتورها بلااستفاده می باشند.

پس از اتصال کابل های پنل جلو، از صحت آنها مطمئن شوید. غیر از کابل سوئیچ برق که باید به درستی وصل شده تا سیستم روشن شود، هیچیک از کابل های سوئیچ پنل جلو و نمایشگر ضروری نبوده و اتصال نادرست آنها به سیستم آسیب نمی رساند. کابل های سوئیچ- برق و تنظیم مجدد- قطبی نیستند. این کابل را می توان در هر جهتی وصل کرد بدون اینکه نگران بود کدام پین یک سیگنال است و کدام زمینی است. اگر کابل LED به سمت پشت وصل شود، در اینصورت LED روشن نمی شود. اکثر کیس ها از سیم رنگی معمولا مشکی برای اتصال زمینی و سیم رنگی برای سیگنال استفاده می کند.

اتصال پورت های پنل جلو

اکثر کیس ها دارای یک یا دو پورت USB 2.0 پنل جلو می باشد و اکثر مادربردها نیز دارای کانکتورهای USB داخلی هستند. برای تعیین مسیر USB در پنل جلو، کابل را از هر پورت USB پنل جلو به کانکتور داخلی مربوطه وصل کنید. شکل ۲۳-۴ نقاط اینتل استاندارد را برای کانکتورهای داخلی USB پنل جلو نشان می دهد که با اکثر علائم مادربرد استفاده می شوند.

برخی کیس ها دارای کانکتور یکپارچه USB 10 پین بوده که با پین های هدر USB مادربرد همتراز شده که از طرح استاندارد اینتل استفاده می کند. در این کیس، اتصال پورت های USB پنل جلو موضوع ساده ای است که کانکتور یکپارچه به پین های هدر روی مادربرد متصل می شود. متاسفانه، بعضی از کیس ها دارای ۸ سیم بوده که هر یک کانکتور تک نیز دارد. شکل ۲۴-۴ تمام ۸ سیم متصل به پین های مناسب را نشان می دهد.

اگر مادربرد و کیس دارای کانکتورهای کیس و یا سفت افزار پنل جلو باشد، انها را نصب کرده و مطمئن شده که نقاط کانکتورها و کابل ها مطابقت دارند.

اتصال کابل های درایو دیتا

مرحله بعدی شامل اتصال مجدد کابل های درایو دیتا به رابط های مادربرد است (شکل ۲۵-۴ و ۲۶-۴). هر کابل دیتا را به رابط مناسب وصل کنید. برای جزئیات بیشتر به هارد دیسک ها و درایوهای نوری مراجعه کنید.

اتصال مجدد کانکتورهای برق ATX

کانکتورهای برق را از منبع برق به مادربرد مجددا وصل کنید. کانکتور اصلی برق ATX یک کانکتور ۲۰ پین یا ۲۴ پین است که معمولا نزدیک لبه جلویی و راست مادربرد قرار می گیرد. کابلی که از منبع برق بیرون می اید را مشخص کنید، این کابل را با کانکتور همتراز کنید و کابل را محکم فشار دهد تا اینکه کاملا در جای خود قرار بگیرد (شکل ۲۷-۴). کلید قفل در یک سمت کانکتور باید در سوکت خود قرار بگیرد.

سیستم پنتیوم ۴ به برق بیشتری در مادربرد نسبت به کانکتور برق اصلی استاندارد ATX نیاز دارد. اینتل نیز کانکتور فرعی را توسعه داده است که کانکتور ATX12V نامیده می شود که جریان ۱۲+ ولت اضافی مستقیما به VRM (ماژول تنظیم کننده ولتاژ) وصل شده که پردازشگر را تغذیه می کند. در اکثر مادربردهای پنتیوم ۴، کانکتور ATX12V نزدیک سوکت پردازشگر است. کانکتور کابل را نسبت به کانکتور مادربرد حرکت دیهد و کانکتور کابل را فشار داده تا اینکه دکمه پلاستیکی قفل شود (شکل ۲۸-۴).

نصب مجدد آداپتور ویدئو

مرحله بعدی شامل نصب مجدد آداپتور ویدئو و یا هر کارت انبساطی دیگری است که قبلا برداشته شده اند. برای اینکار، هر آداپتور را با شیار مادربرد همتراز کنید. هر کانکتور خارجی روی قلاب کارت را در لبه های شیار قرار دهید و به دقت آن را با شیار همتراز کرده و با هر دو شست آن را محکم فشار دهید تا اینکه در شیار قرار بگیرد (شکل ۲۹-۴).

پس از اینکه آداپتور ویدئو کاملا قرار گرفت، آن را با پیچ از طریق قلاب شاسی محکم کنید (شکل ۳۰-۴). اگر کارت ویدئو دارای فن خارجی بوده و به اتصال برق خارجی نیاز دارد، بنابراین کابل برق را به آداپتور ویدئو وصل کنید. کارت انبساط را نصب کنید و هر کابل برق یا دیتا را قبل از انجام هر مرحله متصل کنید.

پایان نصب

در این زمان، آپدیت مادربرد کاملا نزدیک است. تمام کابل ها باید به درستی متصل بوده و هیچ کابلی در داخل کیس نباید شل باشد. تمام پیچ ها و سایر قطعات را چک کنید تا قطع نباشند. از چک لیست زیر استفاده کنید:

  • منبع برق را با ولتاژ ورودی مناسب تنظیم کنید.
  • هیچ ابزار یا پیچ نباید شل باشد (کیس را به آرامی تکان دهید).
  • قطعه سینک حرارتی/ فن باید به درستی نصب باشد، فن CPU را وصل کنید.
  • ماژول های حافظه را کاملا قرار دهید و چفت کنید.
  • سوئیچ پنل جلو و کابل های نمایشگر را به درستی وصل کنید.
  • کابل های داخلی، USB و I/O پنل جلو را به درستی وصل نمایید.
  • کابل دیتای هارد دیسک را به درایو و مادربرد وصل نمایید.
  • کابل برق هارد دیسک را متصل کنید.
  • کابل دیتای درایو نوری را به درایو و مادربرد وصل کنید.
  • کابل برق درایو نوری را وصل نمایید.
  • کابل (های) صوتی درایو نوری را متصل کنید.
  • کابل های برق دینای فلاپی درایو را وصل کنید.
  • تمام درایوها را به شاسی یا شیار درایو وصل کنید.
  • کارت های انبساطی را کاملا قرار داده و به شاسی محکم کنید.
  • کابل برق اصلی ATX را وصل کنید.
  • کابل های برق فرعی و یا ATX12V را متصل نمایید.
  • فن های پشت و جلوی کیس را نصب کرده و متصل کنید و سپس تمام کابل ها را محکم کنید.

قیمت و عملکرد پردازشگر

/۰ دیدگاه /در /توسط

عملکرد پردازشگر کامپیوتر

شرکتهای پردازشگر هیچ کاری را برای ترغیب چشم اندازهای برتر در مورد عملکرد پردازشگر انجام نمی دهند. این مورد دست است که در روزهای نخست میکرو پردازشگرها، مدل جدید اغلب دو یا حتی سه برابر سریعتر از مدلی است که تعویض شده و با قیمت کمتری فروخته شده است. امروزه، سریعترین پردازشگرهای در دسترس گاهی اوقات ۱۰ برابر سریعتر از مدلهای ارزانی بوده که هنوز فروخته می شوند.

همچنین قیمت نیز مطرح می شود. اگر برای پردازشگر دو برابر قیمت پرداخته شود، احتمال بیشتر از دو برابر نیز سرعت دارد. ابتدا پیشنهاد می شود IBM PC/XT 4.77 مگاهرتز در برابر ۲۸۶ PC/AT 16 مگاهرتز تست شود زمانی که هر دو هنوز فروخته می شوند. دومین سیستم دارای قیمت دو یا سه برابر بیشتر است اما ۱۰ برابر سریعتر است.

امروزه، عملکرد پردازشگر بطور چشمگیری افزایش می یابد که اختلافات قیمت زیادی داشته و فاصله عملکرد بین کندترین و سریعترین مدلهای فعلی محدود می باشد، مدلهای بسیار متوسط با اختلافات عملکرد اندک در دسترس بوده و سریعترین پردازشگرها نیز زیر ۱:۱ هستند. AMD و اینتل باید با توجه به بازار بسیار رقابتی درآمد خود را به حداکثر برساند.

 

قیمت و عملکرد

اختلاف عملکرد واقعی بین پردازشگرهای کند و ارزان و پردازشگرهای سریع و گران نسبتا کم است. امروزه پردازشگر ۷۵۰ دلاری را می توان خریداری کرد که احتمالا ۲٫۵ تا ۳ برابر سریعتر از پردازشگر ۵۰ دلاری در رده خود است.

دو برابر یا سه برابر بودن عملکرد ممکن است به پیشرفت کلی بستگی داشته باشد. پردازشگر باید ۳۰% تا ۵۰% سریعتر از پردازشگری باشد که قبلا اکثر افراد هرگونه اختلاف قابل توجهی را در کاربرد روتین درک می کردن. دو برابر بودن سرعت پردازشگر ناشی از اختلاف بارز عملکرد است. سه برابر بودن سرعت عملکرد نیز عملکرد بسیار قابل توجهی را با قیمت بسیار بال ارائه می دهد.

اکثر افزایش عملکرد بموجب زنجیره قیمت است. هزینه کردن زیاد برای پردازشگر باعث شده تا بازدهی آن به سرعت از بین برود. برای مثال، پردازشگر ۱۷۵ دلاری ممکن است دو برابر سریعتر از مدل ۵۰ دلاری باشد. دو برابر بودن قیمت تا ۳۵۰ دلار ممکن است فقط ۲۵% پردازشگر سریعتر را نشان دهد.

اما تمامی موارد تنها برای زمان خاصی درست است. همچنانکه AMD و اینتل مدلهای پردازشگر قدیمی را تولید نکرده و مدلهای جدید را معرفی نموده، کل زنجیره عملکرد پردازشگر به سمت بالا می رود. امروزه پردازشگر متوسط سریعتر از سریعترین پردازشگر عملکرد یک سال یا ۱۸ ماه قبل است، و حتی پردازشگر ارزان امروزی سریعتر از سریعترین پردازشگر ۲ تا ۳ سال گذشته می باشد. این خبر خوبی است، زیرا ارتقای سیستم قدیمی به سطح عملکرد امروزی با کمترین هزینه معقول امکان دارد.

 

AMD در مقابل اینتل

فانبوی و برند زیلاتس استدلال می کنند که AMD سریعتر از اینتل بوده، و یا اینکه اینتل سریعتر از AMD می باشد. هر دوی آنها اشتباه کرده و یا درست می گویند. حقیقت اینست که با هر قیمت مشخصی، پردازشگرهای اینتل و AMD ازنظر عملکرد کلی انطباق نزدیکی دارند. بنابراین گفته نمی شود که عملکرد آنها در هر برنامه یکسان است. برای مثال، پردازشگرهای AMD دارای عملکرد بازی بهتری نسبت به مدلهای اینتل گران هستند، و پردازشگرهای اینتل نیز دارای عملکرد مولتی مدیای بهتری نسبت به مدلهای AMD گران می باشند.

 

نسبت عملکرد/ قیمت بهینه

پردازشگرهای AMD و اینتل دارای عملکرد کلی بسیار مشابهی هستند. در زیر به قوانین ساده در زمان انتخاب پردازشگر اشاره می شود:

  • پردازشگرهای AMD با قیمت ۵۰ تا ۱۲۵ دلار عملکرد بهتری نسبت به پردازشگرهای اینتل دارند. اینتل همواره خدمات خوبی را در بازار نهایی ارائه داده، اما در واقع علاقه ای به رقابت ندارد. اینتل حدود ۴۰ دلار برای ساخت پردازشگر هزینه می کند بنابراین ترجیح می دهد تا تلاش خود را در بخشهای بازار با حاشیه سود بالایی انجام دهد. از طرف دیگر، بازار دست دوم اخیرا به AMD توجه کرده است.
  • پردازشگر ارزان تا زمانی انتخاب می شود که دلیل خوبی برای هزینه کردن بیشتر وجود داشته باشد. در اکثر سیستمهای قدیمی، ارتقای به صرفه برای پردازشگری صورت می گیرد که ۵۰ دلار تا ۷۵ دلار فروش می رود، و اینکه مادربرد سازگار با اینتل یا AMD باشد. پردازشگرهای دست دوم برای اکثر وظایف محاسباتی ازجمله برنامه های بهره وری، جستجوی وب، ایمیل، تماشای فیلم ها و غیره مناسب هستند.
  • در طیف اصلی، ۱۲۵ تا ۲۵۰ دلار، پردازشگرهای اینتل و AMD با هم یکسان هستند. حاشیه سود در اینجا بسیار بالاتر از بخش ارزان است و حجم قطعه نیز زیاد بوده، بنابراین رقابت بین AMD و اینتل شدید است.
  • اگر درخواست زیادی برای پردازشگر ماند ویرایش تصویر یا بازی ۳ بعدی وجود داشته باشد، در اینصورت ۷۵ تا ۱۲۵ دلار بیشتر برای ارتقای پردازشگر می تواند مزایای مهمی داشته باشد. پردازشگرهایی با این قیمت در اصل سریعتر از مدلهای ارزان بوده و در برخی برنامه ها دارای عملکرد اضافی می باشند.
  • پردازشگرهای اینتل با قیمت ۲۵۰ تا ۱۰۰۰ دلار معمولا تاحدی سریعتر از پردازشگرهای AMD بخصوص مدلهای دو هسته ای می باشند. اگرچه AMD سریعترین پردازشگرها را در این بخش تولید می کند، اما قیمتهای بسیار بالاتری برای پردازشگرها در مقایسه با مدلهای اینتل دارد، بنابراین اینتل از نظر رقابت برنده است. حاشیه سود در اینجا بسیار بالا بوده، اما حجم قطعه بسیار پایین است. AMD و اینتل ازنظر اعتبار رقابت می کنند.
  • پردازشگر گران از عملکرد افزایشی بهره می برند، همچنانکه تحت شرایط بهینه است. این احتمال وجود دارد که نصب پردازشگر گران مستلزم اینست که مادربرد، منبع برق و احتمالا حافظه تعویض شود. به جز یک استثنا که به گیمرها اختصاص داده شده، بعضی افراد به نصب پردازشگر جدید ۱۰۰۰ دلاری هر ۶ ماه فکر می کنند.

مشخصات پردازشگر و ویژگی های ان

/۰ دیدگاه /در /توسط

مشخصات پردازشگر کامپیوتر

 

در اینجا به مشخصات مهم پردازشگرها اشاره می شود:

 

مدل و ساخت پردازشگر

ویژگی بارز پردازشگر به مدل و ساخت AMD یا اینتل مربوط می شود. اگرچه رقابت مدلها از دو شرکت دارای ویژگیها و عملکرد مشابهی می شود، پردازشگر AMD را نمی تواند با مادربر سازگار با اینتل و یا برعکس نصب کرد.

 

نوع سوکت

دیگر ویژگی بازر پردازشگر، سوکت است که متناسب با آن طراحی می شود. در زمان تعویض پردازشگری با سوکت ۴۷۸ مادربرد، برای مثال باید پردازشگر جایگزینی را انتخاب کرد که متناسب با آن سوکت طراحی می شود. جدول ۱-۵ موضوعات قابل ارتقا با سوکت پردازشگر را نشان می دهد.

 

سرعت ساعتی

سرعت ساعتی پردازشگر، که با مگاهرتز (MHz) یا گیگاهرتز (GHz) مشخص می شود، عملکرد آن را مشخص می کند اما سرعت ساعتی در خطوط پردازشگر بی معناست. برای مثال، پنتیوم ۴ هسته پرسکات ۳٫۲ گیگاهرتزی حدود ۶٫۷% سریعتر از پنتیوم ۴ هسته پرسکات ۳٫۰ گیگاهرتزی است، همچنانکه سرعت ساعتی نسبی مطرح می شود. با اینحال، پردازشگر سلروم ۳٫۰ گیگاهرتزی آهسته تر از پنتیوم ۴ ۲٫۸ گیگاهرتزی است، زیرا سلروم دارای حافظه پنهان L2 کوچکتری بوده و از سرعت آهسته باس هاست استفاده می کند. بطور مشابه، زمانی که پنتیوم ۴ با ۱٫۳ گیگاهرتز معرفی شد، عملکرد آن پایین تر از پردازشگر پنتیوم III 1 گیگاهرتزی است که برای تعویض درنظر گرفته می شود. این مورد بدین دلیل درست است که معماری پنتیوم ۴ نسبت به معماری اولیه پنتیوم III دارای کارآمدی کمتری است.

سرعت ساعتی برای مقایسه پردازشگرهای AMD و اینتل مفید است. پردازشگرهای AMD با سرعت ساعتی بسیار پایین نسبت به پردازشگرهای اینتل کار می کنند اما حدود ۵۰% بیشتر کار می کنند. ۶۴ آلتون AMD که در ۲٫۰ گیگاهرتز کار می کند عملکرد مشابهی مانند پنتیوم ۴ اینتل دارد که در ۳٫۰ گیگاهرتز کار می کند.

 

سرعت باس هاست

سرعت باس هاست، که سرعت باس روبه جلو نیز نامیده شده، سرعت FSB، سرعت انتقال داده را بین پردازشگر و چیپ ست مشخص می کند. سرعت سریع باس هاست به عملکرد بالای پردازشگر کمک کند، حتی برای پردازشگرهایی که با همان سرعت ساعتی کار می کنند. AMD و اینتل مسیر بین حافظه و حافظه پنهان را بطور متفاوتی اجرا می کند، اما لزوما FSB عددی است که حداکثر تعداد ممکن انتقال بلوک داده ها را در هر ثانیه منعکس می کند. با توجه به سرعت واقعی ساعت باس هاست ۱۰۰ مگاهرتز، اگر داده ها بتوانند ۴ برابر در هر چرخه ساعت انتقال یابند، سرعت مفید FSB 400 مگاهرتز است.

برای مثال، اینتل پردازشگرهای پنتیوم ۴ را تولید کرده که از سرعت های باس هاست ۴۰۰، ۵۳۳، ۸۰۰ یا ۱۰۶۶ مگاهرتز استفاده می کنند. پنتیوم ۴ ۲٫۸ گیگاهرتز با سرعت باس هاست ۸۰۰ مگاهرتز سریعتر از پنتیوم ۲٫۸/۴ با سرعت باس هاست ۵۳۳ مگاهرتز است که به نوبه خود سریعتر از پنتیوم ۲٫۸/۴ با سرعت باس هاست ۴۰۰ مگاهرتز می باشد. معیاری که اینتل برای تمایز پردازشگر سلرون ارزان استفاده می کند سرعت پایین باس هاست نسبت به مدلهای پنتیوم ۴ فعلی است. مدلهای سلرون از سرعتهای باس هاست ۴۰۰ و ۵۳۳ مگاهرتز استفاده می کنند.

تمام پردازشگرهای AMD سوکت ۷۵۴ و ۹۳۹ از سرعت باس هاست ۸۰۰ مگاهرتز استفاده می کنند (در واقع، AMD همانند اینتل باس هاست را در ۲۰۰ مگاهرتز اجرا کرده، اما چرخه ساعتی در ۸۰۰ مگاهرتز موثر است). پردازشگر سمپرون سوکت A از باس هاست ۱۶۶ مگاهرتز استفاده کرده که سرعت باس هاست ۳۳۳ مگاهرتز دارد.

 

اندازه حافظه پنهان

پردازشگرها از دو نوع حافظه پنهان برای بهبود عملکرد با انتقال بافر بین پردازشگر و حافظه اصلی نسبتا آهسته استفاده می کنند. اندازه حافظه پنهان لایه ۱ (حافظه پنهان L1، که حافظه پنهان سطح ۱ نیز نامیده شده)، یک ویژگی معماری پردازشگر محسوب شده که نمی تواند بدون طراحی مجدد پردازشگر تغییر کند. حافظه لایه L2 (حافظه پنهان سطح ۲ یا حافظه پنهان L2) خارج از هسته پردازشگر است بدین معنا که سازندگان پردازشگر می توانند پردازشگر مشابهی با اندازه های مختلف حافظه پنهان L2 تولید کنند. برای مثال، مدلهای مختلف پردازشگرهای پنتیوم ۴ با ۵۱۲ کیلوبایت، ۱ مگابایت یا ۲ مگابایت حافظه پنهان L2 در دسترس بوده، و مدلهای مختلف سمپرون AMD نیز با ۱۲۸ کیلوبایت، ۲۵۶ کیلوبایت یا ۵۱۲ کیلوبایت حافظه پنهان L2 در دسترس می باشند.

در بعضی از برنامه ها بخصوص برنامه هایی که در مجموعه داده های کوچک اجرا می شوند حافظه پنهان بزرگ L2 باعث افزایش عملکرد پردازشگر بخصوص برای مدلهای اینتل می شود (پردازشگرهای AMD دارای کنترل کننده حافظه هستند که تا حدی از حافظه پنهان بزرگ L2 بهره می برند). در برنامه هایی که در مجموعه داده های بزرگ اجرا می شوند، حافظه پنهان بزرگ L2 فقط مزیت اصلی را نشان می دهد.

 

اندازه پروسه

اندازه پروسه، که اندازه ساخت نیز نامیده شده، در نانومترها (nm) مشخص شده و اندازه کوچکترین عناصر فردی در پردازشگر را تعیین می کند. AMD و اینتل تلاش دارند تا اندازه پروسه را کاهش دهند تا بیشتر پردازشگرها از هر وافر سیلیکون بدست آیند، از اینرو هزینه ها آنها برای تولید هر پردازشگر کاهش می یابد. پنتیوم II و پردازشگرهای اولیه آلتون از پروسه ۳۵۰ یا ۲۵۰ نانومتر استفاده می کنند. پنتیوم III و بعضی از پردازشگرهای آلتون از پروسه ۱۸۰ نانومتر استفاده می کنند. همچنین پردازشگرهای جدید AMD و اینتل از پروسه ۱۳۰ یا ۹۰ نانومتر استفاده کرده و پردازشگرهای آینده از پروسه ۶۵ نانومتر استفاده می کنند.

اندازه پروسه مهم است زیرا همه چیز برابر بوده، و پردازشگری که از اندازه پروسه کوچکتر استفاده می کند می تواند سریعتر کار کرده، ولتاژ کمتری را بکار برده، برق کمتری را مصرف نموده و گرمای کمتری را تولید کند. پردازشگرهایی که در هر زمان مشخصی در دسترس هستند از اندازه های مختلف ساخت استفاده می کنند. برای مثال، در زمانی که اینتل پردازشگرهای پنتیوم ۴ را فروخت که از اندازه پروسه ۱۸۰، ۱۳۰ و ۹۰ نانومتر استفاده کرده اند، AMD نیز بطور همزمان پردازشگرهای آلتون را فروخت که از اندازه ساخت ۲۵۰، ۱۸۰ و ۱۳۰ نانومتر استفاده کردند. در زمان انتخاب پردازشگر ارتقا، پردازشگری با اندازه ساخت کوچکتر ترجیح داده می شود.

 

ویژگیهای خاص

مدلهای مختلف پردازشگر از ویژگیهای مختلفی پشتیبانی کرده، بعضی از آنها ممکن است مهم باشند و جای نگرانی ندارند. در اینجا به ۵ ویژگی مهم اشاره شده که با بعضی از پردازشگرهای فعلی در دسترس هستند. تمام این ویژگیها از ورژن های جدید ویندوز و لینوکس پشتیبانی می کنند:

 

SSE3

SSE3 (توسعه چند دستور تک چند داده ۳)، که توسط اینتل توسعه یافته و اکنون در اکثر پردازشگرهای اینتل و بعضی از پردازشگرهای AMD در دسترس است، یک مجموعه آموزشی گسترده است که برای پردازش انواع داده ها در مواجه با پردازش تصویر و سایر برنامه های مولتی مدیا طراحی شده است. هر برنامه ای که از SSE3 پشتیبانی کرده می تواند از ۱۰% یا ۱۵% تا ۱۰۰% سریعتر در یک پردازشگر اجرا شود که همچنین از SSE3 پشتیبانی می کند.

 

پشتیبان ۶۴ بیت

اخیرا، پردازشگرهای کامپیوتر با مسیرهای دداخلی داده ۳۲ بیت کار می کنند. در سال ۲۰۰۴، AMD پشتیبان ۶۴ بیت را با پردازشگرهای ۶۴ آلتون خود معرفی کرد. AMD این ویژگی را x86-64 نامیده، اما اکثر افراد آن را AMD64 نامیدند. پردازشگرهای AMD64 با نرم افزار ۳۲ بیت سازگار بوده و این نرم افزار همانند نرم افزار ۶۴ بیت بصورت کارآمد کار می کند. اینتل، که معماری ۶۴ بیت خود را به رقابت پرداخت، فقط سازگاری محدود ۳۲ بیت داشت، که مجبور بود تا ورژن x86-64 خود را معرفی کند، که EM64T (تکنولوژی ۶۴ بیت حافظه توسعه یافته) نامیده می شود. اکنون، پشتیبان ۶۴ بیت برای اکثر افراد اهمیتی ندارد. مایکروسافت ورژن ۶۴ بیت ویندوز XP را مطرح کرده، و اکثر توزیع لینوکس از پردازشگرهای ۶۴ بیت پشتیبانی می کنند اما برنامه های ۶۴ بیت در جایی بسیار محبوب بوده که پردازشگر ۶۴ بیت در کامپیوتر دسکتاپ اجرا می شود. این مورد ممکن است زمانی تغییر کرده که مایکروسافت دارای ویندوز ویستا بوده که از پشتیبان ۶۴ بیت بهره می برد.

 

اجرای حفاظت شده

با آلتون ۶۴، AMD تکنولوژی NX (بدون اجرا) را معرفی کرد و اینتل بزودی با تکنولوژی XDB (اجرای بیت غیرفعال) دنبال می شود. NX و XDB هدف مشابهی دارند که پردازشگر تشخیص می دهد کدام حافظه قابل اجرا بوده و کدام قابل اجرا نیست. اگر کد تلاش کند تا در فضای حافظه غیرقابل اجرا کار کند، پردازشگر خطایی را در سیستم عامل نشان می دهد. NX و XDB دارای پتانسیل زیادی برای کاهش صدمه ناشی از ویروس ها، کرم ها، تروجان ها است اما به سیستم عاملی نیاز دارد که از اجرای حفاظت شده مانند ویندوز XP با بسته خدمات ۲ پشتیبانی می کند.

 

تکنولوژی کاهش برق

AMD و اینتل تکنولوژی کاهش برق را در بعضی از مدلهای پردازشگر خود ارائه می دهند. در هر دو مورد، تکنولوژی استفاده شده در پردازشگرهای موبایل به پردازشگرهای دسکتاپ می روند، که مصرف برق و تولید گرما مشکل ساز می باشد. لزوما، این تکنولوژیها با کاهش سرعت پردازشگر (و از اینرو مصرف برق و تولید گرما) کار می کنند زمانی که پردازشگر بیکار بوده و یا اندکی بارگیری کرده است. اینتل، تکنولوژی کاهش برق خود را با عنوان EIST (تکنولوژی سرعت مرحله ای اینتل تقویت شده) بیان می کند. ورژن AMD نیز Cool’n’Quiet نامیده می شود. ایتر (Either) می تواند کوچک بوده اما کاهش مفید مصرف برق، تولید گرما و سطح نویز سیستم دارد.

 

پشتیبان دو هسته ای

تا سال ۲۰۰۵، AMD و اینتل حدودی را کاهش دادند که با پردازشگر تک هسته ای امکان دارد. راه حل مهم شامل دو هسته پردازشگر در یک بسته پردازشگر است. AMD با بیشترین پردازشگرهای سری X2 آلتون ۶۴ همراه است که دو هسته آلتون ۶۴ یکپارچه را در یک چپ مشخص می کند. اینتل پرداشگر دو هسته ای را معرفی کرده که پنتیوم D نامیده می شود. راه حل مهندسی AMD دارای چندین مزیت ازجمله عملکرد بالا و سازگاری با مادربرد قیدمی سوکت ۹۳۹ است. راه حل اینتل، که در اصل به دو هسته پنتیوم ۴ در یک چیپ بدون یکپارچگی آنها اشاره نموده، منجر به دو مصالحه می شود. اول، پردازشگرهای دو هسته ای اینتل با مادربردهای اولیه سازگار نیستند و بنابراین به چیپ ست جدید و یک سری مادربردهای جدید نیاز دارند. دوم، بدلیل اینکه اینتل به دو هست فعلی خود در یک بسته پردازشگر مجهز است، مصرف برق و تولید گرما بسیار بالا بوده، بدین معنا که اینتل باید سرعت ساعتی پردازشگرهای پنتیوم D را نسبت به سریعترین مدلهای پنتیوم ۴ تک هسته ای کاهش دهد.

آلتون ۶۴ X2 بدون هیچ ابزاری برنده است، زیرا اینتل با هزینه کردن پنتیوم D به اندازه کافی هوشمند است. ارزان ترین پردازشگرهای آلتون X2 بیش از دو برابر از ارزان ترین پردازشگرهای پنتیوم D فروخته می شوند. اگرچه قیمت بدون شک پایین است، اما قیمت گذاری متفاوتی با تغییرات بیشتر انتظار نمی رود. اینتل ظرفیت تولید فرعی دارد در حالیکه AMD در توانایی خود برای ساخت پردازشگرها بسیار محدود بوده، بنابراین پردازشگرهای دو هسته ای AMD احتمالا با ویژگی قابل پیش بینی گران خواهند بود. متاسفانه، پردازشگرهای دو هسته ای اگزینه مناسبی برای اکثر افراد نیستند. پردازشگرهای دو هسته ای AMD نیز می توانند از مادربرد سوکت ۹۳۹ فعلی استفاده کرده، اما برای تایید اکثر ارتقادهندگان بسیار گران هستند.

 

نام هسته و مرحله گذاری هسته

هسته پردازشگر، معماری اصلی پردازشگر را بیان می کند. پردازشگری که تحت نام خاصی فروخته شده ممکن است از چنیدن هسته استفاده کند. برای مثال، نخستین پردازشگرهای پنتیوم ۴ از هسته ویلیامت (Willamette) استفاده کرده اند. متغیرهای بعدی پنتیوم ۴ از هست نورث وود، هسته پرسکات، هسته گالاتین، هسته پرستونیا، و هسته ۲M پرسکات استفاده کرده اند. بطور مشابه، مدلهای مختلف آلتون ۶۴ با استفاده از هسته کلاهامر، هسته اسلگامر، هسته نیوکاسل، هسته ویچستر، هسته ونیز ،هسته سان دیاگو، هسته منچستر، و هسته تولدو تولید شده اند.

استفاده از نام هسته مسیر کوتاه و مناسبی برای تشخیص ویژگیهای مختلف پردازشگر است. برای مثال، هسته کلاهامر از پروسه ۱۳۰ نانومتر، ۱۰۲۴ کیلوبایت حافظه پنهان L2 استفاده کرده و از ویژگیهای NX و X86-64 پشتیبانی نموده، اما عملیات دو هسته ای یا SSE3 را پشتیبانی نکرده. برعکس، هسته منچستر از پروسه ۹۰ نانومتر ،۵۱۲ کیلوبایت حافظه پنهان L2 استفاده کرده و از ویژگیهای دو هست ای، SSE3، X86-64، NX پشتیبانی می کند.

نام هست پردازشگر را می تواند با شماره ورژن اصلی برنامه نرم افزاری تصور کرد. فقط شرکتهای نرم افزاری بطور مکرر آپدیت اندکی را بدون تغییر شماره ورژن اصلی انجام می دهند؛ AMD و اینتل نیز آپدیت اندکی را برای هسته های خود بدون تغییر نام هسته انجام می دهند. این تغییرات اندک، مرحله گذاری هسته نامیده می شود. اصول نام هسته اهمیت دارد، زیرا پردازشگری که از هسته استفاده می کند ممکن است سازگاری خود را با مادربرد تشخیص دهد. مرحله گذاری معمولا اهمیت کمتری داشته، هرچند باید به آن توجه نمود. برای مثال، یک هسته خاص ممکن است در مرحله گذاری C0 و B2 در دسترس باشد. مرحله گذاری C0 ممکت است دارای باگ فیکس بوده، خنک کننده را اجرا کرده، و یا مزایای دیگری را نسبت به مرحله گذاری اولیه ارائه دهد. مرحله گذاری هسته نیز درصورتی مهم است که دومین پردازشگر در مادربرد پردازشگر دوتایی نصب شود. دو هسته یا مرحله گذاری هرگز نباید در مادربرد پردازشگر دوتایی ترکیب شود.

چگونه CPUرا تعویض کنیم؟

/۰ دیدگاه /در /توسط

تعویض CPU

مراحل مورد نیاز برای تعویض پردازشگر به عوامل زیادی از جمله نوع پردازشگر، خنک کننده CPU، مادربرد و کیسی که استفاده می شود، بستگی دارد. در بخش های زیر، روش تعویض پردازشگر سوکت ۴۷۸ بیان می شود. اکثر پردازشگرها، از جمله مدلهای سوکت ۴۶۲ (A)، سوکت ۷۵۴ و سوکت ۹۳۹ به مراحل مشابهی نیاز دارند. پردازشگرهای سوکت ۷۷۵ بطور قابل توجهی متفاوت هستند، بنابراین نصب پردازشگر سوکت ۷۷۵ بطور مجزا بیان می شود.

 

برداشتن پردازشگر قدیمی

اولین مرحله برای تعویض پردازشگر، برداشتن پردازشگر قدیمی است. برای این کار، مراحل زیر را باید دنبال نمود:

  • ۱-سیم بر، مانیتور، کیبورد، موس و سایر قطعات جانبی را قطع کنید و سیستم را در محیط کار قرار دهید. میز آشپزخانه محل مناسبی است. کاور کیس را برداشته و داخل و بیرون سیستم را تمیز کنید.
  • ۲-سیستم را بررسی کنید تا متوجه شوید که آیا باید مادربرد را قبل از پردازش برداشت و یا پردازشگر جدید را با مادربرد نصب نمود. این تصمیم به چندین عامل از جمله سطح تجربه مورد نیاز برای تعویض پردازشگرها، میزان کار بر روی کیس، نوع مکانیسم گیر کردن برای محکم کردن خنک کننده CPU، و غیره بستگی دارد. اگر مورد مشکوکی وجود دارد، مادربرد را بردارید.
  • ۳-برای برداشتن مادربرد، موقعیت های هر کابلی که به آن وصل بوده را ضبط کنید. بسیاری از افراد از دوربین دیجیتالی بدین منظور استفاده می کنند. تمام کابل ها را قطع کرده و پیچ های متصل کننده مادربرد به کیس را بردارید. بدن خود را به کیس یا منبع برق تماس دهید، مادربرد را از کیس بلند نموده و آن را در محل صاف و غیر رسانا قرار دهید.
  • ۴-اگر این کار را انجام نمی دهید، کابلی که فن خنک کننده CPU را به هدر برق مادربرد وصل کرده است را بردارید. گیره یا گیره هایی که خنک کننده CPU را به مادربرد متصل کرده آزاد کنید و خنک کننده CPU را با فشار اندکی از مادبرد بلند کنید. در صورت لزوم، خنک کننده CPU را در صفحه افقی به سمت عقب و جلو حرکت دهید و با مادربرد همتراز کنید.
  • ۵-خنک کننده CPU را کنار بگذارید. در صورت آزاد کردن این قطعه و پردازشگر اصلی، مابقی ترکیب گرمایی را از پایه خنک کننده بردارید. این کار اغلب با مالش دادن پایه توسط شست صورت می گیرد تا ترکیب برداشته شود. اگر ترکیب گرمایی بسیار ثابت است، از لبه کارت اعتباری یا چاقو برای آزاد کردن ترکیب استفاده کنید. دقت کنید که سطح خنک کننده خراشیده نشود.
  • ۶-پس از برداشتن خنک کننده CPU، پردازشگر در سوکت خود قابل دید است. اگر بخواهید تا پردازشگر را برای استفاده بعدی آزاد کنید، بهتر است تا مابقی ترکیب گرمایی را بردارید در حالیکه CPU هنوز در سوکت خود قرار دارد تا از هرگونه صدمه محافظت شود. این کار را به آرامی با شست و با استفاده از لبه کارت اعتباری انجام دهید. از سشوار برای گرم کردن پردازشگرهایی که به سختی ترکیب گرمایی را برمی دارند استفاده کنید.
  • ۷-پس از تمیز شدن پردازشگر، اهرم ZIF را برای آزاد کردن گیره­ی روی سوکت بلند نموده و سپس پردازشگر را از سوکت بلند کنید. در اینصورت این قطعه باید از سوکت بدون هر گونه مقاومتی جدا شود. اگر چنین نشد، می توان از فشار اندکی برای جدا کردن آن استفاده نمود اما باید دقت کرد که پین های پردازشگر خم نشوند. حتی اگر شما نخواهید از پردازشگر استفاده مجدد کنید، خارج کردن پین ممکن است مادربرد را بلااستفاده کند.
  • ۸-پین های پردازشگر را در سطح صاف و غیررسان مانند میز قرار دهید. سپس، از بسته بندی پردازشگر جدید برای نگهداشتن پردازشگر قدیمی استفاده کنید.

 

نصب پردازشگر جدید (سوکت های ۴۶۲/A, 478, 939)

روش دقیق مورد نیاز برای نصب پردازشگر در پردازشگرهای مختلف و خنک کننده های CPU متفاوت است اما روش کلی آنها مشابه می باشد. در این بخش، روش نصب پردازشگر پنتیوم ۴ سوکت ۴۷۸ بیان می شود، اما این روش برای سلرون، و تقریبا برای پردازشگرهای سمپرون و آلتون ۶۴ سوکت ۹۳۹، سوکت ۷۵۴ و سوکت ۴۶۲ (A) یکسان است. تنها اختلاف اینست که چگونه خنک کننده CPU وصل می شود که در زمان بررسی خنک کننده CPU باید به آن دقت کرد.

پردازشگر کوچک برای توضیح این بخش انتخاب می شود. یکی از مزیت های پردازشگر کوچک اینست که دارای خنک کننده CPU مناسب است که با پردازشگر سازگار می باشد و چندین دلار بیشتر از پردازشگر OEM قیمت دارد. خنک کننده های CPU که اینتل و AMD در حال حاضر پردازشگرهای کوچک خود دسته بندی می کنند از پردازشگرهای کاملا خوبی هستند که بویژه قیمت پایین آنها درنظر گرفته می شود. خنک کننده های دسته ای کارآمدتر از خنک کننده های CPU نیستند.

پردازشگر پنتیوم ۴ کوچک (شکل ۹-۵) شامل خود پردازشگر و خنک کننده CPU بزرگ از برند اینتل است. بسته بندی پلاستیکی اینتل راحت است که اغلب با قیچی به راحتی باز می شود.

اولین مرحله شامل بلند کردن بازوی سوکت ZIF (نیروی ورود صفر) بصورت عمودی است، که در شکل ۱۰-۵ نشان داده شده است. هیچ نیرویی در سوارخ های سوکت اعمال نمی شود که در اینصورت پردازشگر می تواند بدون هیچ گونه فشاری خارج شود.

پردازشگر و سوکت را با بعضی از ابزارهای مشخص در جهت مناسب بلند کرد. در سوکت ۴۷۸، پردازشگر دارای گوشه تیز و سوکت دارای مثلث کوچکی است که هر دو در شکل ۱۱-۵ زیر اهرم سوکت ZIF دیده می شوند. با وجود عمودی بودن اهرم سوکت، پردازشگر را با سوکت همتراز نمود و پردازشگر را در محل خود قرار دهید (شکل ۱۱-۵). پردازشگر باید فقط با نیروی گرانشی و با فشار اندکی در سوکت قرار بگیرد. اگر پردازشگر در محل خود قرار نگرفت، ممکن است چیز اشتباهی صورت گرفته باشد. پردازشگر را بردارید و مطمئن شوید که به درستی همتراز بوده و الگوی پین های روی پردازشگر مطابق با الگوی سوراخ های روی سوکت باشند.

پس از قرار دادن پردازشگر در سوکت خود، بازوی اهرم را به سمت پایین فشار دهید تا در محل خود قفل شود (شکل ۱۲-۵).

برای نصب خنک کننده CPU، بالای پردازشگر با حوله کاغذی یا پارچه نرمی تمیز کنید (شکل ۱۳-۵). هرگونه کثیفی و موادی که ممکن است مانع از تماس سینک حرارتی با سطح پردازشگر شود را تمیز کنید.

سپس، سطح اتصال سینک حرارتی را چک کنید (شکل ۱۴-۵). اگر پایه سینک حرارتی لخت است، بدین معناست که از ترکیب گرمایی معمولا “حلقه گرمایی” استفاده شده است. در این مورد، پایه سینک حرارتی را تمیز کنید.

بعضی از سینک های حرارتی دارای پد مربعی یا مستطیلی ساخته شده از رسانه تغییر فاز هستند که موادی هستند که ذوب شده همچنانکه CPU گرم می شود و با خنک شدن CPU نیز سفت می شوند. این چرخه مایع/ جامد تضمین می کند که پردازشگر در تماس گرمایی خوبی با سینک حرارتی قرار دارد. اگر سینک حرارتی دارای چنین پدی بود، پایه سینک حرارتی نباید تمیز شود.

اینتل از روش ارزان زمانی استفاده می کند که محلول بهتری در دسترس باشد و بسته بندی ترکیب گرمایی آنها استثنا نمی باشد. اینتل بجای از بسته پلاستیکی حلقه گرمایی، نوک سرنگ را نزدیک مرکز پردازشگر قرار داده و کل محتوای سرنگ را داخل سطح پردازشگر می کند (شکل ۱۵-۵).

مرحله بعدی شامل حرکت دادن خنک کننده CPU به بالای پردازشگر است (شکل ۱۶-۵) که در حد ممکن بصورت افقی قرار می گیرد. خنک کننده CPU را در قلاب خود بچرخانید، و مطمئن شوید که دکمه های قفل در هر طرف ۴ گوشه خنک کننده CPU با شیارهای خنک کننده CPU در مادربرد همتراز باشند. آن را با حرکت مدوری به آرامی فشار دهید تا حلقه گرمایی در سطح پردازشگر منتشر شود.

هر دو اهرم پلاستیکی سفید (نزدیک شست در شکل ۱۶-۵) را در موقعیت باز قرار دهید و بر روی خنک کننده CPU فشار وارد نکنید. پس از همتراز کردن خنک کننده CPU، فشار اندکی وارد کنید (شکل ۱۷-۵) تا اینکه ۴ کلید قفل در شیارهای مربوطه روی قلاب قرار بگیرند. این مرحله مستلزم اعمال فشار قابل توجهی در بالی خنک کننده CPU است. در بعضی از خنک کننده های CPU، دو گوشه مخالف و سپس دو گوشه دیگر را همتراز کنید.

پس از گذاشتن خنک کننده CPU در قلاب خود، مرحله بعدی شامل گیر دادن سینک حرارتی برخلاف پردازشگر است تا انتقال گرمایی خوبی بین CPU و سینک حرارتی صورت بگیرد. برای این کار، اهرم های پلاستیکی سفید را از موقعیت باز خود به موقعیت قفل حرکت دهید (شکل ۱۸-۵).

گرمای سینک حرارتی از CPU منتشر می شود اما گرما باید برای جلوگیری از گرمای زیاد CPU در زمان گرم شدن سینک حرارتی منتشر شود. با انتقال گرما به سینک حرارتی، اکثر خنک کننده های CPU از فن مافین برای انتقال هوا در کل درزهای سینک حرارتی استفاده می کنند.

بعضی از فن های CPU به کانکتور برق داریو متصل هستند اما اکثر آنها (ازجمله این قطعه اینتل) به کانکتور فن CPU مشخصی در مادربرد متصل می باشند. استفاده از کانکتور برق فن مادربرد به مادربرد اجازه می دهد تا فن CPU را کنترل کرده، سرعت کل عملیات را کاهش دهد زمانی که پردازشگر با بار نور اجرا شده و گرمای زیادی تولید نشود، و سرعت فن زمانی افزایش یافته که تحت بار سنیگن اجرا شده و گرمای زیادی تولید شود. همچنین مادربرد می تواند سرعت فن را نظارت کند، که در صورتی که فن خراب بوده و بطور ناگهانی کار می کند هشداری به کاربر ارسال می کند.

برای اتصال فن CPU، کانکتور هدر ۳ پین روی مادربرد با علامت “فن CPU” را مشخص نموده و کابل قفل را از فن CPU به آن کانکتور وصل کنید (شکل ۱۹-۵).

 

نصب پردازشگر جدید (سوکت ۷۷۵)

پردازشگرهای فعلی سوکت ۷۷۵ اینتل (که سوکت T نیز نامیده شده) به مراحل نصب مختلفی نسبت به پردازشگرهایی که از سوکت ۴۶۲ (A)، ۴۷۸، ۷۵۴ یا ۹۳۹ استفاده می کنند نیاز دارند.

اختلاف اساسی بین سوکت ۷۷۵ و سایر سوکت های پردازشگر فعلی اینست که سوکت ۷۷۵ پین ها را در سوکت قرار داده و سوراخ های روی بدنه پردازشگر نیز همتراز هستند. بدین معنا که پین ها آسیب پذیر بوده، بنابراین مادربردهای سوکت ۷۷۵ از روکش پلاستیکی برای حفاظت از سوکت استفاده می کنند تا اینکه پردازشگر نصب شود. برای شروع نصب پردازشگر سوکت ۷۷۵، روکش سوکت را خارج کنید (شکل ۲۰-۵).

پس از برداشتن روکش سوکت، خود سوکت قابل دید است که در شکل ۲۱-۵ نشان داده شده است. قلاب فلزی اطراف سوکت شامل قلب محافظ پردازشگر است که با اهرمی در سمت چپ سوکت قفل می شود. این اهرم را آزاد کرده و آن را بصورت عمودی بچرخانید تا قلاب محافظ پردازشگر آزاد شود.

با آزاد شدن اهرم، قلاب محافظ پردازشگر را روبه بالا چرخانده تا سوکت قابل دسترس باشد (شکل ۲۲-۵).

شکل ۲۳-۵ دو مکانیسم قفل استفاده شده با سوکت ۷۷۵ را نشان می دهد. یک مثلث در گوشه راست و بالای پردازشگر قابل دید است، که در یک گوشه سوکت قرار می گیرد. همچنین گوشه های راست و چپ پایین پردازشگر نیز دو چفت قفل وجود دارد که با دو قطعه جایگزین در بدنه سوکت پوشیده شده است. پردازشگر باید با سوکت همتراز باشد، و سپس آن را در محل قرار دهید.

پس از گذاشتن پردازشگر در سوکت، قلاب محافظ پردازشگر را بردارید (شکل ۲۴-۵). قلاب محافظ با قسمت دندانه ای اهرم چفت در مقابل لبه قابل دید در پایین قلاب محکم شده است. اهرم چچفت باید در قسمت دندانه ای قرار گیرد تا لبه روی قلاب مشخص شود، و از فشار انگشت برای بستن قلاب محافظ استفاده کنید تا اینکه در محل خود قرار بگیرد.

با همتراز شدن لبه قلاب و اهرم چفت، بر روی اهرم چفت فشار دهید تا اینکه زیر چفت قرار بگیرد (شکل ۲۵-۵). از حوله کاغذی یا پارچه نرم برای تمیز کردن بالای پردازشگر استفاده کنید.

سوکت ۷۷۵ از مکانیسم متفاوتی برای اتصال خنک کننده CPU استفاده می کند. بجای استفاده از قلاب پلاستیکی، مانند سوکت ۴۷۸، سوکت ۷۷۵ از چهار سوراخ پایه در گوشه های سوکت استفاده می کند. شکل ۲۶-۵ سوکت ۷۷۵ خنک کننده CPU را نشان می دهد. مربع سفید در مرکز پایه سینک حرارتی مسی است که پد حرارتی تغییر فاز می باشد. اگر سینک حرارتی دارای چنین پدی باشد، دیگر به ترکیب گرمایی نیاز نیست. اگر سینک حرارتی فاقد پد گرمایی باشد، در اینصورت از ترکیب گرمایی در بالای پردازشگر قبل از پردازش استفاده می شود.

برای نصب خنک کننده CPU، آن را همتراز نموده بطوریکه هر یک از ۴ پست باید مطابق با هر سوراخ پایه مادربرد باشد. کانکتور برق فن CPU را در مادربرد قرار داده و خنک کننده CPU را بچرخانید به طوریکه کابل برق فن نزدیک کانکتور برق قرار بگیرد. مطمئن شوید که ۴ پست در هر گوشه قابل دید باشد که با سوراخ های پایه همتراز باشد (شکل ۲۷-۵) و سپس خنک کننده CPU را قرار دهید.

خنک کننده CPU به مادربرد متصل بوده اما هنوز قفل نشده است. بالای هر گوشه پست پایه را فشار دهید (شکل ۲۸-۵) تا نوک پست های پایه باز شده و خنک کننده CPU قرار بگیرد.

کابل فن CPU را به کانکتور فن CPU متصل کنید تا نصب پردازشگر کامل شود.

عیب یابی و نگهداری CPU

/۰ دیدگاه /در /توسط

عیب یابی CPU

عیب یابی زیادی برای پردازشگر وجود ندارد. پردازشگری که به درستی نصب شده باشد به سادگی کار می کند. اگر پردازشگر کار نکند، احتمالا باید تعویض شود. اگر به پردازشگر آسیبی وارد شود در اینصورت مادربرد نیز خراب می شود و یا بیش از حد گرم می شود. پردازشگر سیستم با داشتن مادربرد با کیفیت و منبع برق که توسط CPU و با محافظ تقویت کننده خوبی محافظت می شود احتمالا عمر مفیدی دارد.

برای تشخیص خطر اولیه، پردازشگرهای مدرن به حفاظت گرمایی کمک می کنند که پردازشگر را آهسته کرده و یا آن را کاملا متوقف می کند اگر که دما بسیار بالا برود. حتی اگر پردازشگر توان عملیاتی نداشته باشد، کار کردن آن در دمای بالا می تواند باعث کاهش عمر آن شود. بدین ترتیب، دمای پردازشگر باید حداقل به صورت دوره ای کنترل شود، و در صورت لزوم، خنک سازی پردازشگر را بهبود داد. اگر سیستمم به دلیل نامشخصی کند شد و یا کاملا متوقف شد، بویژه در محیط گرم و یا زمانی که پردازشگر به سختی کار می کند، در اینصورت احتمال دارد که گرمای بیش از حد علت آن باشد. در اینجا به مهمترین مراحل برای جلوگیری از گرمای بیش از حد اشاره می شود:

 

حفظ دمای پردازشگر

از برنامه نظارت بر مادربرد استفاده نموده و یا سیستم را مجددا راه اندازی کنید، نصب BIOS را اجرا نموده، و دما و سرعت فن را مشاهده کنید. این دماها زمانی حفظ می شوند که سیستم بیکار بوده و یا اینکه در بار سنگینی کار کند. این کار برای ایجاد دمای “اصلی” پردازشگر زمانی اهمیت دارد که بیکار و تحت بار باشد. دماهای بالا را نمی توان تشخیص داد اگر که میزان دمای عادی مشخص نباشد. اگر برنامه نظارت بر مادربرد اجرا می شود، مقادیر سه سیم را برای دماها تنظیم کرده و برنامه را پیکربندی کنید تا متوجه شوید که چه زمانی این دماها فراتر می روند.

 

تمیز نگهداشتن سیستم

مسدود شدن دریچه های هوا می تواند دمای پردازشگر را تا ۲۰ کلوین (۳۶ فارنهایت) یا بیشتر افزایش دهد. سیستم را برای حفظ جریان هوای آزاد تمیز کنید. اگر کیس دارای فیلتر هوای ورودی است، فیلتر را چک نموده و آن را درصورت لزوم تمیز کنید.

 

استفاده از خنک کننده خوب CPU

خنک کننده های CPU ازنظر کارایی (و میزان صدا) فرق دارند. اگرچه خنک کننده CPU با پردازشگر کوچک کارآمد است، اما تعویض آن با خنک کننده CPU خوب می تواند دمای CPU را تا ۵ تا ۱۰ کلوین (۹ تا ۱۸ فارنهایت) کاهش دهد. مطمئن شوید که سطح پردازشگر قبل از نصب خنک کننده CPU تمیز بوده، از ترکیب حرارتی درستی استفاده نموده و سینک حرارتی در مقابل پردازشگر کاملا قرار گرفته باشید.

 

نصب فن های مکمل کیس

بطور خاص،  اگر پردازشگر ارتقا یافته و یا اینکه آداپتور ویدئویی با عملکرد بالا نصب شده است، در اینصورت احتمال دارد که گرمای بیشتری از کیس اضافه شود. افزودن فن مکمل، یا تعویض فن فعلی با فنی که جریان هوای بیشتری را ایجاد می کند، می تواند دمای داخلی کیس را بطور چشمگیری کاهش دهد که به نوبه خود دمای پردازشگر نیز پایین می آید.

 

ارتقای کیس

در اکثر سیستم ها، پردازشگر منبع گرمایی اصلی است. کیس TAC (شاسی پیشرفته گرمایی) می تواند مجرایی (و گاهی اوقات فن ظریف) را برای جریان گرمای اتلاف CPU مستقیما به خارج از کیس ایجاد کند، بجای اینکه آن را داخل کیس خارج کند. در این تست، از کیس سازگار با TAC با دمای پایین CPU از ۵ تا ۱۰ کلوین (۴۱ تا ۵۰ فارنهایت) استفاده می شود نسبت به اینکه CPU در کیس بدون TAC عمل کند.

کیس TAC را می توان خریداری کرد و یا اینکه کیس قدیمی را به کیس TAC تبدیل کرد. برای این کار، از حفره ۲ تا ۳ برای برش حفره در پنل جانبی کیس مستقیما در CPU استفاده کنید. با استفاده از لوله های مقوایی یا پلاستیکی، مجرایی با طول مناسب را تهیه کرده و مجرا را با پیچ یا چسب به کیس وصل کنید. همچنین می توان فن کیس استاندارد را بین دیوار داخلی و مجرا نصب نمود.

 

موقعیت یابی درست سیستم

تغییر موقعیت کیس فقط تا چند اینچ و به روشهای نامشخص می تواند اختلافات مهمی را در سیستم و دمای پردازشگر ایجاد کند. برای مثال، سیستم اصلی اداری رابرت در کنار میزش و مستقیما در جلوی دریچه گرما قرار دارد. در طول تابستان، زماین که تهویه هوا صورت می گیرد، پردازشگر بطور روتین ۵ درجه سانتیگراد نسبت به ماه های زمستان خنک تر شده، زمانی که رابرت دریچه را بسته تا مانع از ورود هوای گرم به سیستم شود. این مورد ممکن است بنظر معقول برسد تا اینکه تشخیص داد هوای خنک از دریچه به پشت سیستم می رود، که در آنجا فقط فن های خروجی وجود دارد. دمای اتاق در طول ماه های زمستان کمتر بوده و دمای محیط نیز در سیستم جریان می یابد بنابراین انتظار می رود که دمای سیستم نیز در زمستان پایین آید.

با اینوجود، پردازشگرها گاهی اوقات کار نمی کنند. اگر مطمئن بوده که پردازشگر کار نمی کند، تنها راه عملی عیب آبی اینست که پردازشگر خراب را در سیستم دیگری نصب نموده و یا پردازشگر خوبی را در سیستم نصب کنید. اولین مورد گزینه بهتری است. پردازشگر خراب هرگز به مادربرد خوب صدمه نمی رساد اما مادربرد خراب باعث خرابی پردازشگر می شود. بدین دلیل، اگر مطمئن بوده که پردازشگر خراب است، باید آن را خارج نموده و در سیستم دیگری تست کرد.