تعمیر کامپیوتر در تهران

روش های کلی تعمیر کامپیوتر

قبل از باز کردن کیس، مطمئن شوید که:

کابل مشکل نداشته باشد.
نرم افزار مشکل نداشته باشد.
مشکل از برق نباید.
مشکل از گرمای بیش از حد نباشد.

به موارد زیر توجه نمود:

هارد دیسک را بک آپ گرفته.
کابل های خارجی را قطع نموده.
نمایشگر را در جای ایمن قرار داده.
به احتیاط های ضد ایستا توجه نمود.
کاور کیس را برداشت و تعویض نمود.
کابل ها و کانکتورهای داخلی را مدیریت کرد.
تعداد کابل ها
کابل های انتخاب کابل
از کابل بدون کلید استفاده نمود.
کلید را از کابل برداشت.
سوراخ مزاحم را باز کرد.
پین مزاحم را برداشت.
با کارت های انبساطی کرد نمود.
محدودیت های فیزیکی
محدودیت های فنی
ملاحظات الکتریکی
تنظیم جامپرها
نصب درایوها

روش های کلی تعمیر کامپیوتر

با توجه به ابزارهای دستی که در بخش های قبلی بیان شد، قطعات جدید کامپیوتر باید ارتقا و یا تعمیر شوند. قبل از شروع کار، بخش های زیر را چند دقیقه را بخوانید که روش های رایج و دانش کلی مورد نیاز برای کار کردن بر روی کامپیوترها را توضیح می دهد. این بخش ها به وظایف مشترک کار بر روی کامپیوتر مانند باز کردن کیس، تنظیم جامپرها، نگهداری کابل ها، و اضافه یا برداشتن کابل های انبساطی اشاره می کنند. راهنمایی های مرتبط با وظایف خاص مانند تعویض مادربرد، هارد دیسک یا منبع برق در بخش مربوطه بیان خواهند شد.

قبل از باز کردن کیس

زمانی که سیستم مشکل دارد، روش های زیر را قبل از باز کردن کیس انجام دهید:

مطمئن شوید که کابل مشکل ندارد

ابتدا تمام کابل های غیرضروری را قطع کنید، فقط کابل موس، کیبورد و نمایشگر را بردارید. پرینتر، USB و هر قطعه جانبی متصل شده را بردارید. کامپیوتر را خاموش نموده و سپس مجددا روشن کنید. اگر مشکل ادامه داشت، کابل ها را مجددا وصل کنید تا مشکل را تشخیص دهدو

مطمئن شوید که مشکل نرم افزاری نباشد

قبل از فرض کنید مشکل سخت افزاری وجود دارد، باید مطمئن شد که مشکل از برنامه، ویندوز، یا ویروس نباشد. از Knoppix و اسکنرهای ویروس/ بدافزار استفاده کنید قبل از آنکه تصور کنید سخت افزار مشکل دارد و کابل ها را قطع کنید. اگر سیستم راه اندازی شد و Knoppix با موفقیت اجرا شد، سخت افزار خراب بعید است که مشکل داشته باشد.

مطمئن شوید که مشکل از برق نباشد

قابلیت برق در جایی که زندگی می کنید، اینکه کدام مدار متصل است و حتی از لحظه ای که بار به مدار وارد و خارج می شود، متفاوت است. مشکلاتی مانند راه اندازی خودبخود اغلب ناشی از برق بی کیفیت است. قبل از پیاده کردن سیستم، مطمئن شوید که مشکل از برق الکتریکی بد نباشد. حداقل از پشتیبان برای هموار کردن برق ورودی استفاده کنید. سیستم را به UPS (منبع برق بی وقفه) متصل کنید. اگر UPS ندارید، سیستم را به پریز برق با مدار دیگری متصل کنید.

مطمئن شوید که مشکل از گرمای بیش از حد نباشد

سیستم های مدرن با مدلهای دارای عملکرد بالا بسیار داغ کار می کنند. مشکلاتی که فقط پس از اجرای سیستم روی می دهد اغلب ناشی از گرمای زیاد هستند. اکثر مادربردهای مدرن شامل سنسورهای حرارتی هستند که معمولا در سوکت پردازشگر تعبیه شده تا دمای CPU را گزارش داده و نزدیک حافظه، چیپ ست و سایر قطعات اصلی قرار دارند.

اکثر سازندگان مادربرد برنامه های دستگاه را ارائه می دهند تا خواندن دما و همچنین سایر اطلاعات اصلی مانند سرعت CPU و فن های سیستم، ولتاژ روی ریل های ولتاژ خاص و غیره را گزارش و ثبت کنند. اگر چنین ابزاری در سیتسم عامل وجود ندارد، کامپیوتر را به راحتی راه اندازی کرده، نصب BIOS را اجرا کرده و منوی نصب را بزنید تا اینکه گزینه نظارت سخت افزار یا چیز مشابهی را پیدا کنید. بدلیل اینکه دما، ولتاژ و سنسورهای سرعت فن خواندن خود را در BIOS گزارش می دهند، این مقادیر مستقیما از صفحه نصب BIOS خوانده و ثبت می شوند. بهتر است تا خواندن را پس از بالا آمدن کامپیوتر و اجرای آن انجام داد.

ایجاد ارزشهای اصلی برای خواندن دما مفید است زیرا دماهای عادی با توجه به نوع و سرعت پردازشگر، نوع دستگاه فن/ سینک حرارتی استفاده شده، تعداد و نوع فن های کیس، دمای محیط، درجه بار سیستم، و غیره بسیار متفاوت است. برای مثال، پردازشگری که بطور عادی در دمای ۳۵ درجه سانتیگراد پوچ می شود ممکن است به دمای ۶۰ درجه یا بالاتر برسد زمانی که برنامه CPU اجرا می شود. دماهای پوچ و بارگیری شده بسیار مهم هستند. افزایش دمای پوچ احتمالا مشکل خنک سازی مانند ورودی هوای بسته یا رد کردن فن CPU را نشان می دهند در حالیکه دماهای بارگیری شده بسیار بالا ممکن است ناشی از خطاهای سیستم، پردازشگر آهسته بموجب مسدود شدن حرارتی یا در مورد بدتر، ناشی از صدمه واقعی به پردازشگر باشند.

بک آپ گرفتن از هارد دیسک

قبل از ارتقا یا تعمیر سیستم، از داده های مهم هارد دیسک بک آپ بگیرید. پس از برداشتن کاور کامپیوتر، همواره این خطر وجود دارد که بعضی از قطعات به درستی کار نکنند. یکی از سیستم های کابل ممکن است گره خورده باشد و یا هارد دیسک ممکن است در یک لبه دندانه دار باشد. باز کردن کیس ممکن است قطعه اصلی را خراب کند. بنابراین قبل از کار کردن بر روی کامپیوتر، مطمئن شود که از هارد دیسک بک آپ گرفته شده است.

قطع کابل های خارجی

این مورد ممکن است بنظر مشهود برسد، اما قبل از انتقال کامپیوتر به اتاق کار باید تمام کابل های خارجی را قطع کنید. بسیاری از کامپیوترهایی که روی میز قرار می گیرند پنل پشت آنها به دشواری دیده می شود. در صورت لزوم، از قطعات پشت کامپیوتر را با چراغ قوه چک کنید.

نمایشگر را در جای ایمن قرار دهید

نمایشگرهای CRT نه تنها شکننده هستند بلکه می تواند باعث صدمات جدید شوند. نمایشگرهای LCD پنل صاف در این رابطه خطرناک نیستند اما در صورت مراقبت نکردن می توانند باعث صدمات گرانی شوند. قرار دادن نمایشگر بر روی کف زمین می تواند آسیب ببیند. اگر نمایشگر را به محیط کار نمی برید، حداقل آن را بر روی میز قرار دهید. درصورت گذاشتن کامپیوتر بر روی زمین، نمایشگر آن را به سمت دیوار قرار دهید.

توجه به احتیاط های ضد ایستا

اکثر خطرات ناشی از صدمه به قطعات را می توان با برق ایستا از بین برد که قبل از تماس با پردازشگر، ماژول های حافظه یا سایر قطعات حساس به ایستا و همچنین تماس با شاسی کیس یا منبع برق باید بدن خود را به زمین متصل کرد. از کفش های لاستیکی و لباس های ترکیبی استفاده نکنید.

برداشتن و تعویض کاور کیس

یکی از مدلهای کامپیوتر بدین صورت است که کیس کوچکی دارد که هیچ پیچ های بجز منبع برق ندارد. کاور بدون درز است. فقط یک قطعه طولانی دو اینچی از نوار نقره ای دارد که از بالای کاور به یک سمت پیچانده شده است که نقطه تفکیک کاملا مشخص است. جلوی کیس را باید به آرامی کشید تا بلند شود و پیچ های زیر آن مشخص می شود. بر روی پنل های جانبی فشار اندکی وارد نموده که احتمالا با چفت فنری متصل هستند.

در نهایت، دستگاه را وارونه کرده و پایین آن را بررسی کرد. پایین کیس های کامپیوتر تقریبا ای فلز بی صیقل هستند. چهار پایه لاستیکی را باید به دقت بررسی کرد. این پایه ها را باید با پیچ گوشتی کوچک بردشت. پس از برداشتن ۴ پیچ، کاور به آسانی از پایین جدا می شود.

معقول است که یک فرد کار مونتاژ و فرد دیگر کار پیاده سازی را انجام دهد.

مدیریت کابل ها و کانکتورهای داخلی

پس از برداشتن کاور کامپیوتر، اولین چیزی اینست که محل کابل ها مشخص کنید. این کابل ها باعث انتقال برق و سیگنال ها بین سیستم های فرعی مختلف و قطعات کامپیوتر می شوند. مطمئن شوید که کابل ها به درستی متصل هستند.

کابل های استفاده شده در کامپیوترها به کانکتورها ختم می شوند. هر کانکتور می تواند زوج یا فرد باشد. بسیاری از کانکتورهای فرد که دوشاخه یا هدر نامیده شده، دارای پین هایی هستند که هر یک سیم خاصی را در کابل هدایت می کند. کانکتور فرد که جک نامیده شده نیز دارای سوراخ هایی است که پین های روی کانکتور زوج را مطابقت می دهد. کانکتورهای زوج و فرد برای ایجاد اتصال متصل می شوند.

بعضی از کابل ها از سیم های لخت متصل به کانکتور استفاده می کنند. سه کابل این دسته در کامپیوترهایی مشترک هستند که برای منبع برق به مادربرد و درایوها استفاده می شوند، یک کابل به LED های پنل جلو، سوئیچ ها و USB، سفت افزار و پورت های صدا به مادربرد متصل شده؛ و یک کابل نیز داریو نوری را به کارت صدا یا کانکتور صدای مادربرد متصل می کند. شکل ۵-۲ کابل LED برق پنل جلو متصل شده به مادربرد را نشان داده؛ و جک فرد کابل سوئیچ تنظیم مجدد پنل جلو نیز در مقابل کانکتور پین هدر مادربرد زوج قرار می گیرد.

این مطلب توصیه شده برای شما : بیشترین خرابی تلویزیون

بعضی از کابل های کامپیوتر شامل بسیاری از سیم هایی بوده که با عنوان کابل نواری بسته بندی شده زیرا کانکتورهای عایق دار در آرایه ای قرار می گیرند که شبیه نوار هستند. کابل های نواری برای سازماندهی سیم های مورد نیاز به منظور اتصال دستگاه هایی مانند درایوها و کنترل کننده ها ایجاد می شوند که رابط ها به بسیاری از رساناها نیاز دارند. کابل های نواری برای سیگنال های کم ولتاژ استفاده می شوند هرچند برای هدایت برق کم جریان/ ولتاژ پایین در برخی از برنامه نیز استفاده می شوند. معمولا کابل های نواری فقط داخل کیس استفاده شده؛ زیرا مشخصات الکتریکی آنها باعث ایجاد انتشار RF شده که می توانند با قطعات الکترونیکی تداخل داشته باشند.

شکل ۶-۲ کابل نواری ATA 40 سیم متصل به رابط ثانویه ATA را بر روی مادربرد دلوکس ایسوس K8N-E نشان می دهد. ۴۰ سیم بصورت پشته های بلند در قطعه کابل نواری قابل مشاهده هستند. ایسوس یک دکمه کششی را در انتهای مادربرد کابل ایجاد می کند تا برداشتن آن آسان باشد و دکمه کششی با استفاده از درایوهای نوری مشخص می شود. (هارد دیسک از ورژن ۴۰ سیم کابل استفاده می کند، شکل ۷-۲).

تمام کابل های نواری مشابه و اغلب خاکستری روشن هستند، هرچند بعضی از مادربردهای جدیدتر که مورد هدف گیمرها است شامل کابل هایی بوده که مشکی، رنگین کمانی و رنگ اصلی روشن می باشند. تمامی اینها از نوار رنگی برای مشخص کردن پین ۱ قرمز بر روی کابل های خاکستری استاندارد استفاده کرده، پین سفید بر روی کابل، قهوه ای بر روی کابل های رنگین کمانی می باشد. اما تفاوت های زیر در بین کابل های نواری دیده می شود:

تعداد پین ها

کانکتورهای کابل نواری از کانکتورهای ۱۰ پین بر روی کابل ها وجود دارند که اغلب برای توسعه پورت های صدا، سفت افزار، USB و سریالی از کانکتور پین هدر مادربرد به پنل جلو یا پشت، از طریق کانکتورهای فلاپی داروی ۳۴ پین، کانکتورهای داروی ATA 40 پین، به کانکتورهای SCSI 50، ۶۸ و ۸۰ پین استفاده می شوند.

تعداد کانکتورها

بعضی از کابل های نواری فقط دو کانکتور دارند. کابل های ATA، که برای اتصال هارد دیسک ها و درایوهای نوری استفاده شده، دارای سه کانکتور، کانکتور مادربرد در یک انتها، کانکتور برای درایو اصلی در انتهای دیگر، و کانکتور برای درایو فرعی در وسط می باشند. کابل های SCSI، که در سرورها و ایستگاه های کاری استفاده شده، ممکن است ۵ کانکتور درایو یا بیشتر داشته باشند.

کابل های انتخاب کابل

بعضی از کابل های درایو ATA، که کابل های انتخاب کابل یا CS نامیده شده، یک کانکتور را بین دو کانکتور دستگاه قطع می کنند. در حالیکه تمام ۴۰ سیم سیگنال به کانکتور درایو در وسط کابل متصل بوده، فقط ۳۹ تا از سیم های سیگنال به کانکتور درایو در انتهای کابل متصل می شوند. این کانکتور به موقعیت دستگاه در کابل اجازه می دهد تا تشخیص دهد آیا عملکردهای دستگاه با عنوان دستگاه اصلی یا فرعی بدون نیاز به جامپرها تنظیم می شود.

تمام کابل های نواری استفاده شده در سیسیتم فعلی و جدید از کانکتور پین هدر مشابه با اشکال ۶-۲ و ۷-۲ استفاده می کنند. کانکتورهای پین هدر بر روی کابل های هارد دیسک ها، درایوهای نوری، درایوهای نواری و قطعات مشابه و همچنین برای اتصال پورت های مادربرد تعبیه شده در جک های خارجی پنل جلو یا پشت استفاده می شوند.

کانکتور فرد پین هدر در کابل دارای دو ردیف موازی سوراخ است که با یک دسته پین بر روی کانکتور زوج در مادربرد منطبق می شود. در مادربردهای ارزان و کارت های آداپتور، کانکتور زوج ممکن است یک مجموعه پین لخت داشته باشد. هر مادربرد با کیفیت و کارت های آداپتور اغلب از پین های لخت برای کانکتورهای ثانوه (مانند پورت های USB یا کانکتورهای ویژه) استفاده می کنند.

شکل ۷-۲ کابل هارد دیسک ATA را نشان داده که کابل ۸۰ سیمی را با کابل ۴۰ سیمی در تصویر بعدی و دو رابط ATA را در مادربرد نشان می دهد. این کابل از دو روش کلیدی استفاده می کند. سوراخ واقع در ردیف پایین سوراخ های روی کانکتور کابل با پین واقع در ردیف بالای پین ها بر روی کانکتور مادربرد منطبق است. اگرچه ۸۰ مادربرد وجود دارد، اما فقط ۴۰ پین واقع است. کابل های کانکتور ۸۰ دارای سیم زمینی بوده که بین هر جفت سیم سیگنل اجرا می شوند.

به ترتیب اصلی کانکتور مشکی مادربرد ثانویه ATA توجه کنید. هماند کانکتور اصلی مادربرد، کانکتور ثانویه با یک پین قفل می شود. اما کانکتور ثانویه فاقد شیار قطع در کانکتور اصلی مادربرد است که بدین معناست که این کابل نمی تواند وارد کانکتور ثانویه شود. اگرچه کابل ۸۰ سیم به درستی با کانکتور ثانویه کار می کند، ایسوس از این کابل ATA استفاده کرده تا بتواند فقط به کانکتور رابط ATA مادربرد اصلی وصل شود که در اصل برای اتصال هارد دیسک استفاده می شود. کانکتور ثانویه ATA مادربرد که معمولا برای اتصال درایو نوری استفاده شده به کابلی نیاز دارد که کابل قفل ندارد (شکل ۶-۲).

بعضی از کانکتورهای پین هد، زوج و فرد، قفل نیستند. سایر کانکتورها از کلید بدنه، کلید پین/ سوراخ، یا هر دو استفاده می کنند. این تنوع بدین معناست که نمی توان از کابل ویژه پین هدر بدین منظور استفاده کرد. برای مثال، زمانی که از کابل ATA با یک درایو برای اتصال آن درایو به کانکتور ثانویه پین هدر ATA بر روی مادربرد استفاده می شود. انتهای مادربرد آن کابل با یک سوراخ مسدود قفل شده است، اما کانکتور پین هدر در مادربرد دارای تمام پین هاست. خوشبختانه، کابلی که با از مادربرد می آید مجهز به مادربرد و کانکتورهای درایو است.

استفاده از کابل بدون قفل

IDE و سایر کابل های پین هدر که اکثر فروشگاه های کامپیوتر می فروشند از کانکتورهایی استفاده کرده که از بدنه کانکتور و کلید پین/ سوارخ استفاده می کنند. یکی از این کابل های مناسب برای اتصال هر دستگاه استفاده می شود اما نبود کلید بدین معناست که شما باید به اتصال روبه پشت دقت کنید.

برداشتن کلید از کابل

اگر کابل بدون قفل وجود ندارد، ممکن است کلید از کابل فعلی بتواند برداشته شود. اکثر کابل های کلیددار از یک پلاستیک کوچک برای مسدود کردن یکی از سوراخ ها استفاده می کنند. از سوراخ می توان برای باز کردن انسداد موجود استفاده نمود. ابتدا پین را از یک زاویه فشار داده، سپس بالای پین را خم کرده و پین را بکشید. اگر کلید محکم است، بخش یکپارچه کابل (که به ندرت کیس است) ممکن است از سوراخ یا پین برای ذوب کلید استفاده کند.

باز کردن سوراخ مزاحم

سوراخ را روی حرارت شعله گرم کنید و به دقت در عمق ۸/۳ اینچی قرار دهید تا سوراخ روی دوشاخه باز شود.

برداشتن پین مزاحم

گاهی اوقات هیچ گزینه ای وجود ندارد. اگر فروشگاه ها بسته باشند، تنها کابلی که استفاده می شود کلید سوراخ/ پین با بلوک است و باید این کابل را به کانکتور پین هدری متصل کرد که تمام پین ها وجود دارند. همچنین می توان از کاترهای مورب برای گیر کردن بر پین استفاده کرد تا از اتصال کابل جلوگیری شود. اگر پین اشتباه گیر کرده است، کارت انبساطی یا مادربرد خراب خواهد شد. قبل از قطع کردن، کابل ها را می توان در کامپیوتر با کابل بدون کلید برای مشکل کانکتور پیچ داد. گاهی اوقات نیز می توان پین مزاحم را اندکی خم کرد تا کانکتور فرد قرار بگیرد. در این مورد می توان از اتصال موقت استفاده کرد تا اینکه بتوان کابل را تعویض کرد. اگر همه چیز نادرست بود باید پین را قطع کرد، که قبل از اینکار، کانکتور فرد کلید دار را با آرایه پین همتراز نمود و مشخص کرد که کدام پین باید قطع شود. در مورد ترتیب پین/ سیگنال در آن رابط به کتابچه راهنما مراجعه کنید. پینی که باید برداشته شود را علامت بزنید.

کانکتورهای زوج استفاده شده در بعضی از مادربردهای ارزان شاکل یک ردیف پین بوده که نصب کانکتور را با پین ها و سوراخ ها بسیار آسان می کند. با کار کردن در کامپیوتر تیره، حرکت دادن کانکتور در یک مجموعه پین های هدر آسان است و یک جفت کانکتور قطع از پین ها را در یک طرف و یک جفت کانکتور قطع از سوراخ ها را در طرف دیگر قرار دهید.

در طول سالها، اکثر کامپیوترها فقط از کابل هایی استفاده می کردند که در حال حاضر توضیح داده شده است. در سال ۲۰۰۳، مادربردها و درایوها دارای استاندارد جدیدی با نام ATA سریالی (اغلب S-SATA یا SATA) بودند. درایوهای ATA قدیمی اکنون ATA موازی (P-ATA یا PATA) نامیده شده هرچند نام رسمی استاندارد قدیمی تر بدون تغییر مانده است.

این مطلب توصیه شده برای شما : روش حذف بازی و برنامه ps4

اختلاف بارز بین دستگاه های ATA و دستگاه های SATA اینست که آنها از کابل ها و کانکتورهای مختلفی برای برق و داده استفاده می کنند. بجای کانکتور داده ۴۰ پین و کانکتور برق مولکس ۴ پین که توسط دستگاه های ATA استفاده شده (شکل ۸-۲)، SATA از کانکتور داده صاف و نازک و کانکتور برق ۱۵ پین استفاده می کند (شکل ۹-۲).

عرض کانکتور برق SATA 15 پین دقیقا مانند کانکتور برق PATA مولکس ۴ پین است، هرچند کانکتور برق SATA نازک تر می باشد. کانکتور داده SATA 7 پین با عرض ۸ میلیمتر بسیار باریک تر از کانکتور داده PATA 40 پین است. در اینصورت کل عرض و ضخامت SATA در هارد دیسک های نوت بوک ۲٫۵ اینچی کم می شود که در سیستمهای دسکتاپ بخوبی مشهود است.

تعداد نسبتا زیاد پین ها در کانکتور برق SATA مطابق با دو هدف طراحی است. اول، کانکتورهای اضافی به پشتیبانی از نصب اتصال داغ یا برداشتن درایوها بدون خاموش کردن سیستم نیاز دارند که بخشی از استاندارد SATA است. دوم، کانکتورهای برق SATA برای ایجاد ولتاژهای +۳٫۳V، +۵V و +۱۲V استفاده می شوند، بجای اینکه فقط +۵V و +۱۲V توسط کانکتور برق PATA ایجاد شود. ولتاژ پایین +۳٫۳V یک موقعیت روبه جلو برای دستگاه های کوچکتر، سریعتر و خنک تر است که در سالهای آتی معرفی خواهند شد.

اگرچه تمام کانکتورهای برق PATA قفل هستند، کانکتورهای مشابه نمی توانند برای کانکتورهای داده SATA بیان شوند. یکی از اهداف طراحی SATA استفاده از کلید مشخص است. SATA از اتصال L شکل استفاده می کند (شکل ۱۰-۲)، که از کابل بموجب نصب روبه بالا یا روبه عقب جلوگیری می کند.

SATA از PATA به دو دلیل فرق دارد. اول، PATA به دو دستگاه اجازه داده تا به هر رابط متصل شده، یکی با عنوان رابط اصلی و دیگری با عنوان رابط فرعی نامیده می شود. رابط SATA فقط از یک دستگاه پشتیبانی کرده، نیاز به پیکربندی دستگاه را بصورت اصلی و فرعی از بین می برد. در واقع، تمام دستگاه های SATA از دستگاه های اصلی هستند. دوم، PATA طول کابل های داده را به ۱۸ اینچ (۴۵٫۷ سانتیمتر) محدود کرده در حالیکه SATA شامل کابل های داده با طول ۱ متر (۳۹٫۴ اینچ) می باشد. ضخامت و طول اضافی کابل های داده SATA باعث شده تا مسیر و ترتیب کابل ها در کیس بخصوص در کیس کاملا برجی بسیار آسانتر شده و به بهبود جریان هوا کمک می کند.

کار کردن با کارت های انبساطی

کارت های انبساطی از بردهای مدار هستند که به منظور ایجاد عملکردهایی که خود مادربرد کامپیوتر ایجاد نمی کند در کامپیوتر نصب می شوند. شکل ۱۱-۲ آداپتور گرافیکی AGP 9800 Pro و کارت ویدئو را نشان می دهد.

سالها پیش، اکثر کامپیوترها دارای چندین کارت انبساطی بودند. کامپیوتر ۲۰۰۰ وینتاژ ممکن است یک کارت ویدئو، کارت صدا، آداپتور LAN، مودم داخلی و شاید آداپتور ارتباطی و یا آداپتور هاست SCSI داشته باشد.

امروزه همه چیز متفاوت است. تقریبا تمام مادربردهای جدید دارای آداپتورهای LAN و صدای تعبیه شده هستند. بسیاری از مادربردها شامل ویدئوی تعبیه شده بوده و بعضی نیز دارای ویژگیهای مشترک مانند سفت افزار تعبیه شده، مودم ها، آداپتورهای هاست SCSI، و سایر دستگاه ها می باشند. بدلیل اینکه بسیاری از ویژگیها در مادربردهای مدرن وجود دارند، برای کامپیوتر نسبتا جدید غیرعادی است تا کارت های انبساطی نداشته باشند.

نصب کارت انبساطی یک روش آسان و ارزان برای ارتقای سیستم قدیمی است. برای مثال، کارت گرافیک AGP ممکن است برای ارتقای ویدئوی داخلی، کات ویدئو برای تغییر کامپیوتر با رکوردر ویدئویی دیجیتالی، کنترل کننده SATA برای اضافه شدن پشتیبان درایوهای SATA، آداپتور USB برای اضافه شدن پورت های USB 2.0 و یا کارت ۸۰۲٫۱۱g برای اضافه شدن شبکه وایرلس نصب شوند.

هر کارت انبساطی به شیار انبساطی واقع در مادربرد و یا در کارت riser متصل شده به مادربرد وصل می شود. پنل عقب شاسی کامپیوتر در هر شیار انبساطی قطع می شود، که دسترسی خارجی به کارت را ایجاد می کند. قطع شیارهای انبساطی با کاورهای شیار فلزی نازک پوشیده می شود که به شاسی وصل می شود. این کاورها از ورود گرد و غبار جلوگیری کرده و از جریان هوای خنک ایجاد شده با فن منبع برق و فن های فرعی نصب شده در سیستم جلوگیری می کند.

برای نصب کارت انبساطی، ابتدا کاور شیار را بردارید، که ممکن است با پیچ کوچک وصل بوده و یا به درب فلزی مجاور متصل شده باشد. در مورد بعدی، کاور شیار را با استفاده از پیچ گوشتی محکم کنید. در صورتی که کاور شیار باید تعویض شود، آن را با یک پیچ کوچک به شاسی وصل کنید که یک مهره در بخش بالایی کاور شیار بسته می شود. پشت کارت انبساطی یک قلاب است که شبیه کاور شیار بوده و به شاسی محکم می شود. با توجه به هدف کارت، این قلاب ممکن است شامل کانکتورهایی بوده که کابل های خارجی را به کارت وصل می کند.

در زمان کار بر روی کامپیوتر، کارت های انبساطی باید نصب و برداشته شوند. حتی اگر بر روی کارت انبساطی خاصی کار نمی کنید، گاهی اوقات ممکن است آن را برداشت تا به بخشی از کامپیوتر دسترسی پیدا کرد. نصب و برداشتن کارت انبساطی می تواند سخت یا آسان باشد که به کیفیت کیس، مادربرد و خود کارت انبساطی بستگی دارد. کیس ها، مادربردها و کارت های انبساطی با کیفیت تحمل بالایی دارند، وارد کردن و برداشتن کارت های انبساطی راحت هستند. کیس ها، مادربردها و کارت های انبساطی ارزان دارای تحمل پایینی بوده که گاهی اوقات باید ورق فلز را برای فشار وارد کردن بر آنها خم کرد.

محدودیت های فیزیکی

با توجه به اندازه کارت و طراحی مادربرد و کیس، یک کارت مشخص ممکن است بر روی شیار خاصی قرار نگیرد. برای مصال، طراحی کیس ممکن است مانع از شیار خاص از پذیرفتن کارت بلند شود. اگر این مورد روی دهد، ممکن است کارت های انبساطی بسته شوند، کارت کوتاهتر از شیار بلند به شیار کوتاه رفته و سپس از شیار بلند برای کارت انبساطی جدید استفاده شود. حتی اگر کارت ازنظر فیزیکی مجهز به شیار خاصی باشد، کانکتور آن کارت ممکن است با کارت دیگر تداخل یابد و یا ممکن است فضای کافی برای مسیریابی کابل به آن نداشته باشد.

محدودیت های فنی

چندین متغیر ازجمله نوع شیار، نوع کارت، BIOS، و سیستم عامل وجود دارد که مشخص می کند آی کارت به موقعیت حساس است.

بدین منظور، روش کلی اینست که کارت را در شیاری که برداشته شده است مجددا نصب کرد. در صورت نصب کارت در شیار دیگر، احتمالا ویندوز پیغامی مبتنی بر نصب مجدد درایوها را می دهد.

بعضی از ترکیبات مادربرد و منبع برق می توانند برق کافی برای کارت های انبساطی فاقد برق مانند مودم های داخلی تامین کنند تنها در صورتی که این کارت ها در شیارهای نزدیک به منبع برق نصب شوند. این مشکل سالها پیش رایج بوده است، زمانی که منبع برق دقیق نبوده و کارت ها به برق بیشتری نسبت به الان نیاز داشتن، اما بعید است تا این مشکل را با تجهیزات مودم تجربه کرد. یک استثنا در این مورد به کارت های ویدئویی AGP مربوط می شود. بسیاری از مادربردهای جدید فقط از کارت های ویدئویی AGP 2.0 1.5V و یا کارت های ویدئویی AGP 3.0 0.8V پشتیبانی می کنند، بدین معنا که کارت های AGP قدیمی ۳٫۳V با این شیار ناسازگار هستند.

ملاحظات تداخل

بعضی از کارت های انبساطی RF کافی را برای تداخل با کارت ها در شیارهای مجاور ایجاد می کنند. سالها پیش، کتابچه راهنمای بعضی از کارتها (بعضی از کنترل کننده های دیسک، مودم ها و آداپتورهای شبکه) این مشکل را بیان کردند و مطرح نمودند که کارت آنها تا جای ممکن است بسیار دورتر از سایر کارت ها نصب می شود. طی سالها این هشدار بر روی کارت جدید مشاهده نشد اما ممکن است درصورتی با آن مواجه بوده که سیستم دارای کارت های قدیمی تر باشد.

برای نصب کارت انبساطی، مراحل زیر را انجام دهید:

ابتدا دستورالعمل های مربوط به کارت را بخوانید. بطور خاص، هر راهنمای مرتبط با نصب درایوهای نرم افزار کارت را بخوانید. در بعضی از کارتها، درایو قبل از نصب کارت باید نصب شود، و در سایر کارتها نیز ابتدا کارت و سپس درایو باید نصب شود.
کاور را از شاسی براشته و مادربرد را چک نموده تا مشخص شود کدام شیار انبساطی آزاد است. شیار انبساطی آزاد را مشخص کنید. کامپیوترهای جدید ممکن است چندین شیار انبساطی ازجمله شیارهای انبساطی چندمنظوره PCI 32 و ۶۴ بیت، یک یا دو شیار کارت ویدئویی x16 اکسپرس PCI، و یک یا چند شیار ویژگی x1 اکسپرس PCI داشته باشند. اگر بیش از یک شیار آزاد باشد، احتمال وجود مشکلات مربوط به گرما با انتخاب یک شیاری که فاصله بین کارت های انبساطی را بجای شیاری که کارت ها را خوشه بندی کرده کم می شود. شکل ۱۲-۲ ترتیب استاندارد شیارهای مادربرد AGP را با ۵ شیار PCI 32 بیت در سمت چپ و بالا شیار AGP قهوه ای تیره و در سمت راست شیارهای PCI نشان می دهد. شکل ۱۳-۲ ترتیب استاندارد شیارها را برای مادربرد اکسپرس PCI از چپ به راست، دو شیار سفید PCI 32 بیت، شیارهای مشکی X1 اکسپرس PCI، دو یا چند شیار سفید PCI، و شیار مشکی X16 اکسپرس PCI برای آداپتور ویدئویی را نشان می دهد.
سوراخ دسترسی به هر شیار انبساطی در پشت شاسی وجود دارد. در شیارهای اشغال نشده، این سوراخ با کاور شیار فلزی نازک مسدود شده که به یک پیچ متصل بوده که در شاسی روبه پایین است. کاور شیار را به شیاری که انتخاب می کنید نزدیک کنید. این مورد ممکن است آسان نباشد. بعضی از شیارهای انبساطی از بین می روند و کاور شیار که همتراز با آن شیار است ممکن است شیار خوبی نباشد. دقیقا می توان مشخص کرد کدام کاور شیار به شیاری مربوط است که همتراز با کارت انبساطی است.
پیچ نگهدارنده کاور شیار را بردارید، کاور شیار را حرکت داده و پس از باز کردن پیچ آن را کنار بگذارید.
اگر کابل داخلی مانع از دسترسی به شیار شود، آن را به آرامی حرکت داده و یا آن را بطور موقت قطع کنید، به اتصالات مناسب برای اتصال مجدد آنها دقت کنید.
کارت انبساطی را به ارامی در موقعیت خود قرار دهید. زبانهی پایین قلاب کارت انبساطی را در شاسی حرکت داده و بخش کانکتور باس کارت انبساطی را همتراز با شیار انبساطی قرار دهید. با وجود کیس با کیفیت، هر چیزی باید همتراز قرار بگیرد. با وجود کیس ارزان، ممکن است از انبردست برای خم کردن قلاب کارت استفاده کرد تا کارت، شاسی و شیار همتراز شوند. بجای انجام اینکار، ترجیح داده شده تا کیس تعویض شود.
زمانی که از همترازی هر چیزی مطمئن بوده، شست خود را بر روی لبه بالایی کارت قرار داده، با یک شست هر انتهای شیار انبساطی در زیر کارت را گرفته و به آرامی بالای کارت را فشار دهید تا اینکه در شیار قرار بگیرد (شکل ۱۴-۲). فشار را در مرکز شیار انبساطی و زیر کارت وارد کنید، و از پیچانده شدن کارت جلوگیری کنید. بعضی از کارتها با کشش کمی در جای خود قرار می گیرند. سایر کارتها به فشار اندکی نیاز داشته و در زمان قرار گیری صدا می دهند. پس از اتمام این مرحله، قلاب کارت انبساطی باید به درستی با سوراخ پیچ در شاسی همتراز شود.
پیچی که به قلاب کارت انبساطی متصل است را تعویض نموده و هر کابلی که به طور موقت در زمان نصب کارت قطع شده است را تعویض کنید. هر کابل خارجی مورد نیاز را با کارت جدید وصل کنید.
کامپیوتر را روشن نموده و تایید کنید که کارت جدید شناخته شده و کار می کند. پس از اینکار، سیستم را خاموش نموده، کاور را تعویض و هر چیزی را مجددا وصل کنید.

این مطلب توصیه شده برای شما : تعمیر پورت شارژر خراب در تبلت ایکس ویژن

برای برداشتن کارت انبساطی، مراحل زیرا را دنبال کنید:

کاور سیستم را برداشته و کارت انبساطی موردنظر را مشخص کنید. درصورت دقت نکردن ممکن است کارت خراب برداشته شود.
زمانی که کارت درست مشخص شد، هر کابل خارجی متصل به آن را قطع کنید. اگر کارت دارای کابل های داخلی متصل است، آنها را نیز قطع کنید. سایر کابل های نامرتبط را را به طور موقت قطع کرده تا به کارت دسترسی پیدا کنید.
پیچ متصل به قلاب کارت را برداشته و آن را کنار بگذارید.
کارت را از هر دو انتها گرفته و با نیروی متوسط بکشید. اگر کابل آزاد نشد، آن را از جلو به عقب (موازی را کانکتور شیار) به آرامی بکشید تا اتصال قطع شود. دقت کنید که کارت را بگیرد. بعضی از کارتها دارای نقاط لحیم تیزی هستند که درصورت احتیاط نکردند می توانند قطع شوند.
کارت را در کیسه ضد ایستا نگهدارید. بر روی کیسه تاریخ و مدل کارت را برای ارجاع بعدی بزنید. اگر هارد دیسک دارید، آن را نیز در کیسه قرار دهید. اگر کارت انبساطی جدید در شیار نصب نشده است، کاور شیار را نصب کنید و مطمئن شوید که جریان هوا وجود دارد و پیچ را برای محکم شدن کاور شیار عوض کنید.

درصورت برداشتن کارت ویدئویی اکسپرس PCI یا AGP، مراقبت باشد. بسیاری از مادربردها دارای مکانیسم حفظ کارت ویدئو هستند (شکل ۱۶-۲)، که کارت را چفت می کنند. در زمان برداشتن کارت ویدئو، چفت را آزاد نموده و به آرامی به سمت بالای کارت بکشید تا اینکه آزاد شود. درصورت فشار زیر بر روی چفت ممکن است به کارت ویدئو و یا مادربرد آسیب وارد شود.

تنظیم جامپرها

گاهی اوقات جامپرها برای تنظیم گزینه های سخت افزار در کامپیوترها و لوازم جانبی استفاده می شوند. جامپرها امکان اتصال یا قطع اتصال الکتریکی را فراهم کرده که برای پیکربندی یک جنبه از مولفه استفاده می شوند. تنظیمات جامپر یا سوئیچ چنین چیزها را بصورت سرعت باش پردازشگر مشخص می کند، که داروی PATA بصورت دستگاه اصلی یا فرعی عمل می کند، عملکرد خاص کارت انبساطی فعال یا غیرفعال می شود.

مادربردهای قدیمی و کارت های انبساطی ممکن است از چندین جامپر برای تنظیم اکثر یا تمام گزینه های پیکربندی استفاده کنند. مادربردهای جدید از جامپرهای کمی استفاده کرده، در عوض از برنامه نصب BIOS برای پیکربرندی قطعات استفاده می کنند. در واقع، اکثر مادربردهای فعلی فقط یک برنامه نصب برای پیکربندی قطعات دارند. این جامپرها زمانی استفاده شده که مادربرد برای پیکربندی گزینه های ایستا مانند سرعت پردازشگر و یا برای فعال کردن گزینه های غیرتکراری مانند ارتقای BIOS استفاده می شوند.

رایج ترین جامپر، بلوک جامپر است که یک بلوک پلاستیکی کوچک با اتصالات فلزی تعبیه شده بوده که می تواند دو پین را برای ایجاد اتصال الکتریکی بهم وصل کند. زمانی که بلوک جامپر دو پین را بهم وصل کرده، این اتصال باز، بسته، کوتاه یا فعال است. زمانی که بلوک جامپر برداشته شده، این اتصال خاموش، باز، یا غیرفعال می باشد. پین ها یک جامپر نامیده شده که معمولا JPx هستند که x عددی است که جامپر را تشخیص می دهد.

جامپرهایی با بیش از دو پین ممکن است برای انتخاب بین بیش از دو حالت استفاده شوند. شکل ۱۷-۲ جامپری را نشان می دهد که شامل یک ردیف ۳ پین از ۱، ۲ و ۳ است. سه حالت را می توان با کوتاه کردن پین های ۱ و ۲، پین ۲ و ۳، یا با برداشتن کامل بلوک جامپر انتخاب کرد. پین های ۱ و ۳ را نمی توان جامپر کرد زیرا جامپر می تواند برای بستن فقط یک جفت پین مجاور استفاده شود. در این نمونه، جامپرهای USBPW12 و USBPW34 این امکان را می دهند تا پیکربندی Wake-on-USB برای ۴ پورت های USB از ۱ تا ۴ تنظیم شوند. این جامپرها پین های کوتاه ۱ و ۲ را نشان داده که مادربرد را برای استفاده از +۵V برای Wake-on-USB پیکربندی می کنند. اگر این جامپرها در موقعیت ۲، ۳ حرکت کنند، Wake-on-USB از +۵Vsb استفاده می کند.

اغلب می توان از انگشت بری نصب و برداشتن جامپرهای جداگانه استفاده کرد، اما انبردست معمولا بهترین ابزار است. با اینحال، جامپرها به گونه ای دسته بندی می شوند که حتی انبردست ممکن است برای نگهداشتن جامپر بسیار بزرگ باشد. زمانی که این مورد اتفاق می افتد، از هموستات (موجود در داروخانه ها) استفاده کنید. در زمان تنظیم باز کردن جامپر، بلوک جامپر را کاملا باز نکنید. در عوض، آن را در یک پین نصب کنید. در اینصورت اتصال باز نمی شود، اما بلوک جامپر درصورتی دستی باز می شود که بعدا بتوان آن اتصال بسته شود.

بلوک های جامپر حداقل دو اندازه دارند که قابل غیر نیستند:

بلوک های استاندارد بزرگتر هستند و اغلب آبی تیره یا مشکی می باشند (جامپرهای شکل ۱۷-۲ اندازه استانداردی دارند).
بلوک های جامپر کوچک در بعضی از هارد دیسک ها و بردها استفاده می شوند که از قطعات سطحی استفاده کرده و اغلب سفید یا آبی روشن هستند.

نصب درایوها

روشهای نصب فیزیکی بسیار متفاوت هستند و روشهای پیکربندی نیز به عوامل متعددی بستگی دارند ازجمله: